.

.
Κάθε Δευτέρα στην Athens Voice (κλικ)

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΔΥΟ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: COCK / FUCKING GAMES

Fucking Games του Γκρέι Κλιχ
σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού
Θέατρο Βικτώρια

fucking games1
Είναι να απορεί κανείς για ποιο λόγο αποφασίστηκε να ανέβει στην Αθήνα το έργο ενός σκωτσέζου συγγραφέα που συγκέντρωσε τις χειρότερες κριτικές όταν είχε πρωτοπαρουσιαστεί δέκα χρόνια πριν στο Λονδίνο. Και απόλυτα δικαιολογημένα: ακόμα κι αν ο συγγραφέας προσποιείται ότι θέλει να κάνει “κριτική” στη σεξομανία και τον ξέφρενο καταναλωτισμό της σύγχρονης γκέι ζωής, στην πραγματικότητα καταρρακώνει και τους τέσσερις γκέι χαρακτήρες του έργου σε ένα όργιο ισοπέδωσης. Ακόμα και ο μοναδικός απ’ αυτούς που φαίνεται να ζητάει στη ζωή του κάτι περισσότερο από κουτσομπολιό, ναρκωτικά και πηδήματα καταλήγει να ξεπεράσει τους άλλους τρεις σε υπολογισμό και εκδικητικότητα!

Το έργο περιστρέφεται γύρω από ένα φραγκάτο πενηντάρη που καλεί ένα νεότερο ζευγάρι στο trendy διαμέρισμά του για μια βραδιά πλούσια σε κοκαϊνη και αλκοόλ, όπου το μοναδικό θέμα συζήτησης είναι οι κραιπάλες και τα παρσίματα (“τι να κάνεις, έτσι είναι οι αδελφές” όπως λέει και ο ίδιος). Καθώς έχει βαρεθεί αφόρητα τη μακροχρόνια σχέση του με έναν άντρα που του είναι απόλυτα αφοσιωμένος ενώ ο ίδιος του συμπεριφέρεται ως φιλιππινέζα, βάζει μπροστά μια ίντριγκα τύπου “Επικίνδυνες Σχέσεις” προκειμένου να χωρίσει το νεότερο ζευγάρι και να τα φτιάξει με τον έναν από τους δύο. Η μοχθηρία του συγκεκριμένου χαρακτήρα θεωρείται “δεδομένη” από το συγγραφέα που δεν μπαίνει καν στον κόπο να μας εξηγήσει τι τον έχει οδηγήσει ως εκεί.

fucking games3

Όσα ακολουθούν είναι τόσο κλισέ που πραγματικά δεν αξίζει να χάσει κανείς το χρόνο του με μια τέτοια παράσταση: το χρήμα και τα ναρκωτικά ως εργαλείο “διαφθοράς” της νεολαίας, το ΑIDS ως τιμωρία, ο ιδεαλιστής νεαρός που τα είχε με μια κοπέλα αλλά έμπλεξε με τις αδελφές που τον κατέστρεψαν, ο αδύναμος εραστής που δεν έχει τον αυτοσεβασμό να παρατήσει κάποιον που του φέρεται σαν το χαλάκι της πόρτας κτλ. Το μοναδικό πράγμα χειρότερο από το ίδιο το έργο είναι οι ερμηνείες και τα σκηνικά: μια πυραμίδα από βιβλία (το μόνο “αξεσουάρ” που δεν χρησιμοποιούν οι χαρακτήρες) και ένας καναπές με αναπαραστάσεις αντρών που σοδομίζονται με διάφορα μηχανολογικά εξαρτήματα ενώ γύρω τους μαίνονται οι φλόγες της Κόλασης. Σαν γκέι τσόντα σκηνοθετημένη από τον Ιερώνυμο Μπος.


Cock του Νιλ Μπάρτλετ
σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου
Θέατρο Θησείο

cock1

Δύο χρόνια μετά την πρεμιέρα του στο Λονδίνο, το θεατρικό κοινό της Αθήνας έχει την ευκαιρία να γνωρίσει ένα εξαιρετικό έργο με διαλόγους τόσο κοφτερούς και καυστικούς που καταφέρνουν να ξεγυμνώσουν τους τέσσερις χαρακτήρες και τις βασανιστικές μεταξύ τους σχέσεις. Ένας νεαρός άντρας -ο μόνος στον οποίο ο συγγραφέας δίνει όνομα- είναι και ο μόνος που δεν είναι σίγουρος για την ταυτότητά του. Μετά από πολλά χρόνια σχέσης με έναν άντρα, γνωρίζει μια κοπέλα και "ξεφαντώνει" σε μια πρωτόγνωρη γι’ αυτόν ερωτική εμπειρία. Κάπου εκεί ξεκινάει η “κοκορομαχία” στην οποία αναφέρεται ο τίτλος, με τους δύο αντίζηλους να διεκδικούν τον κοινό εραστή, ο καθένας με τα όπλα που του δίνει το φύλο του. Ο άντρας προσπαθεί να τον χειραγωγήσει με τη σιγουριά που του δίνει η επαγγελματική καταξίωση και η μακροχρόνια σχέση τους, η γυναίκα να τον δελεάσει με το όνειρο του γάμου, των παιδιών και της οικογένειας.

Ο Τζον -όπως είναι το όνομα του “μήλου της έριδας”- είναι αυτός που προκαλεί την κοκορομαχία με την άρνησή του να επιλέξει ανάμεσά στους δύο. Αυτή η αναποφασιστικότητα παρουσιάζεται ως η “εκδίκηση του αδύναμου” απέναντι στους δύο διεκδικητές που ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν καλύτερα από τον ίδιο τι θέλει στη ζωή του – και μάλλον όχι ως επιβεβαίωση ενός στερεοτύπου για τους αμφιφυλόφιλους, ότι δηλαδή “δεν ξέρουν τι θέλουν”. “Γκέι, στρέιτ, λέξεις από τη δεκαετία του ‘60, εφευρέθηκαν μόνο για να διεκδικήσουμε δικαιώματα. Απαίσιες λέξεις, το τι σου προξενούν, πως σε μπλοκάρουν” - μια φράση του πρωταγωνιστή που οι συντελεστές έχουν μετατρέψει σε “μανιφέστο” της παράστασης, αν κρίνει κανείς από όσα γράφουν στο πρόγραμμα. Η εξέλιξη του έργου όμως δεν φαίνεται να τους δικαιώνει: φεύγοντας έχει κανείς την αίσθηση ότι οι ταυτότητες (του άντρα, της γυναίκας, του ετεροφυλόφιλου, του ομοφυλόφιλου) τελικά είναι πολύ περισσότερο ανθεκτικές και πολύ λιγότερο ρευστές από όσο προστάζουν οι διάφορες “μόδες” που έρχονται και παρέρχονται.



12 σχόλια:

gay super hero είπε...

Kαι βέβαια κοιτώντας μόλις την αφίσα του Fucking Games ανακαλύπτω ότι διάφορες γκέι ιστοσελίδες προβάλλονται ως "χορηγοί επικοινωνίας".

Πολύ θα ήθελα να ξέρω αν θεώρησαν "άξια χορηγίας" την ενοχικότητα ή μήπως τη φοβικότητα που βγάζει το συγκεκριμένο έργο;

Χρήστος είπε...

Να προσθέσω ότι δεν ήταν πλώς χορηγοί αλλά μετά το τέλος της χθεσινής παράστασης η ΟΛΚΕ και το Athens Pride διοργάνωσαν συζήτηση σχετικά με την καθημερινότητα των ομοφυλόφιλων πολιτων.

Η είδηση όπως παρουσιάζεται από το Protagon, που λέει για το έργο: Το FUCKING GAMES του Grae Cleugh παρουσιάζει μια πτυχή του gay lifestyle χωρίς να χαϊδέψει αυτιά επιδιώκοντας με κάθε τρόπο την ανοιχτή, άμεση και ειλικρινή επικοινωνία με το κοινό.

ασωτος γιος είπε...

Fucking Games το ειδα βαρεθηκα κακη σκηνοθεσια χαλια σκηνικα μετριοτατοι ηθοποιοι, μονο ωραια αφισσα ειχε
με απογοητευσε

erva_cidreira είπε...

Πόσο ελεύθερα ζουν οι gay στην σημερινή Αθήνα έξω από τον βουβό ερωτισμό της κρεβατοκάμαρας τους; Τι συνιστά gay τρόπο ζωής; Πως βλέπει ο Έλληνας γονιός, φίλος, πολιτικός, τον gay συνάνθρωπό του και τι κάνει ο ίδιος ο gay στη χώρα του Μνημονίου και της Επιτήρησης για να διεκδικήσει τα αυτονόητα;
Ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα του σήμερα. Δίπλα στο περήφανο coming out ορθώνονται παράλληλα πανύψηλοι τοίχοι. Εξουσιαστικές σχέσεις, άφθονο σεξ, ναρκωτικά... Όμως, τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια; Που βρισκόμαστε σήμερα;
Το THEATROVICTORIA σε συνεργασία με τη ΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ διοργανώνει συζήτηση με θέμα την gay ζωή στην Αθήνα με αφορμή την παράσταση Fucking Games, η οποία παρουσιάζεται αυτή την περίοδο με μεγάλη επιτυχία στην κεντρική σκηνή του θεάτρου. Στη συζήτηση θα συμμετέχει η ΟΛΚΕ το ATHENS PRIDE καθώς και εκπρόσωποι οργανώσεων του GLBT κινήματος, καλλιτέχνες και προσωπικότητες που έχουν πρωτοστατήσει στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ομοφιλοφίλων.
To panel των ομιλητών έχει ως εξής: Βαλλιανάτος Γρηγόρης (Δημοσιογράφος - Συντονιστής), Κωστής Σπηλιώτης (εκπρόσωπος OΛΚΕ), Andrea Gilbert (εκπρόσωπος Athens Pride), Λύο Καλοβυρνάς, (www.10percent.gr) Νίκος Δέδες (Θετική Φωνή), Πάολα Ρεβενιώτη (τραβεστί – ακτιβίστρια) και Ευαγγελία Βλάμη (εκπρόσωπος Λεσβίες για την Ισότητα).
Η ομοφυλοφιλία ως πράξη έχει πλέον αποποινικοποιηθεί. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έχει νομιμοποιηθεί, καθότι στη χώρα μας επικρατεί ο σιωπηλός νόμος του προσωρινού, των νομοθετικών κενών, της μεσαιωνικής εξουσίας του ΕΣΡ, της ασπόνδυλης θεοφοβούμενης και διαστρεβλωτικής ρητορείας της Εκκλησίας. Τα GLBT άτομα που ζουν στην αιώνια λιακάδα της γης της Φιλοσοφίας και των Επιστημών, δεν είναι «κανονικοί» πολίτες.
Το THEATROVICTORIA με την παράσταση FUCKING GAMES τόλμησε να παρουσιάσει μια πτυχή του gay lifestyle χωρίς να χαιδέψει αυτιά. Θιασώτες μιας τέχνης που υπηρετεί περισσότερο την ουσία παρά την μορφή, επιδιώκει με κάθε τρόπο την ανοιχτή, άμεση και ειλικρινή επικοινωνία με το κοινό. Σε μιά εποχή που πρωταγωνιστεί η υποκρισία η τέχνη οφείλει να λέει τα πράγματα με τ’ όνοματα τους. Σε μία κοινωνία που πρωταγωνιστεί η απελπισία επιλέγει να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις όχι για να ηθικολογήσει, αλλά γιατί εκεί βρίσκεται η άκρη του νήματος της ανθρώπινης ζωής.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 16 Απριλίου


Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

gay super hero είπε...

@ Χρήστος, Erva Cidreira

Mα όλοι καταλαβαίνουμε το ίδιο πράγμα: Η μοναδική πτυχή της γκέι "καθημερινότητας" και η μόνη "διεκδίκηση" την οποία θεωρούν άξια να συζητήσουν και να αναλύσουν είναι αυτή που έχει να κάνει με σάουνες, drugs, escorts και sex parties. Οτιδήποτε μπορεί να μεταφραστεί σε χρήμα δηλαδή.

'Ολα τα υπόλοιπα (δικαιώματα, αυτοσεβασμός, ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή) τους αφήνουν απλά παντελώς αδιάφορους.

Tales from the other side of town είπε...

Συμφωνώ απόλυτα σε όλα όσα λέχθηκαν παραπάνω.

Να συμπληρώσω, περί του Cock, ότι δεν είχα προσέξει ότι είναι του Neil Bartlett: ίσως από τους πιο σπουδαίους σύγχρονους γκέι συγγραφείς. Ειδικά το Ready to Catch Him Should He Fall, είναι απλά αριστούργημα! Συστήνεται ανεπιφύλακτα...

Κωστής Σπηλιώτης είπε...

Καλησπέρα. Θα συμφωνήσω με το GSH ότι το έργο αναπαράγει από ανόητα ως επικίνδυνα στερεότυπα, αλλά προσωπικά βρήκα ενδιαφέρον το ανέβασμα και τις ερμηνείες. Μια διόρθωση μόνο στο σχόλιο του Χρήστου, η Θετική Φωνή διοργάνωσε τη συζήτηση, ούτε η ΟΛΚΕ, ούτε το Pride, εμείς απλώς προσκληθήκαμε να μιλήσουμε. Επειδή εγώ μιλούσα για την ΟΛΚΕ, προσπάθησα να βάλω στη συζήτηση αρκετά από τα ζητήματα που έλειπαν από το δελτίο τύπου και το έργο και επισημαίνeι ο GSH, πράγμα που έκαναν και άλλοι/ες ομιλητές/τριες.

Ανώνυμος είπε...

Το f games δεν μου αρεσε, ενω το cock ηταν σαφως εξυπνοτερο και βαθυτερο.
Να επισημανω ομως οτι το πρωτο παρουσιαζε μια απολυτα υπαρκτη πραγματικοτητα για μεγαλο μερος του γκει συνολου εντος και εκτος ελλαδας.
Και να το παω λιγο πιο ελληνικα, υπαρχουν χιλιαδες γκει , 20ρηδες και 40ρηδες, που ενδιαφερονται ΜΟΝΟ για οσα περιγραφηκαν. Απολαμβανοντας τη σχετικα προσφατη απελευθερωση στο σεξ και τον τροπο που το βρισκεις πια, αδιαφορουν για τα κοινα , τοσο της γκει κοινοτητας οσο και ολης της κοινωνιας.
Ειναι οι γκει που παρ ολο που δεν ασχολουνται με τα κοινα , θα ψηφισουν ΝΔ και Λαος , ( αν το ψηφιζουν κι οι γονεις) και δηλωνουν χριστιανοι ορθοδοξοι στα σάιτ γαμησιου!!! ( αν τους ρωτησεις πως συμβαδιζουν αυτα , θα σου την πουν κιολας !!!!)
Ελλας το μεγαλειο σου!!!

Vavi

gay super hero είπε...

@ Vavi

Καλά, επειδή δηλώνουν θρησκευόμενοι δεν σημαίνει ότι δεν έχουν και σεξουαλικές ανάγκες :-)

Τι ίδιο θέμα με το "Fucking Games", δηλαδή το σεξουαλικό κορεσμό και την εμπορευματοποίηση της γκέι ζωής έθετε και μια άλλη φετινή παράσταση, το "Pride". Τα παρουσίαζε όμως μέσα σε ένα ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο και -το κυριότερο- δεν λειτουργούσε ισοπεδωτικά ούτε πρόδιδε κάποια αφοριστική (και ουσιαστικά αφόρητα ηθικολογική) διάθεση.

Ανώνυμος είπε...

Το εργο pride θα το χαρακτηριζα μια πολυ καλη εισαγωγη στο θεμα ομοφυλοφιλια, για καποιον στρειτ που δεν ξερει και πολλα.
Βεβαια η πργματικοτητα ειναι συχνα πολυ πιο hardcore, εξ ου και το fucking games!
Μου αρεσει το πολυ σεξ, και το αγριο, και το περιστασιακο! Ειναι ομως καταντια ΟΛΗ η ζωη σου να περιστρεφεται ΜΟΝΟ γυρω απ αυτο.

Και GSH με συγχωρεις αλλα αν καποιος γκει υποστηριζει την ορθοδοξια που τον αποκαλει μερα νυχτα βδελυγμα και μιασμα, ε ειναι απλα βλακας!

Vavi

e-Lawyer είπε...

To pride ήταν μια mainstream ανοησία με το διδακτικό δάχτυλο υψωμένο διαρκώς να υποδεικνύει το λάθος και το σωστό.
Το cock μια βαρετή gay προσαρμογή του ποιος φοβάται την Βιρτζίνια γουλφ, αλλά με την καλή σκηνοθεσία της Ευαγγελάτου. Στο φάκινγκ γκέιμ δεν θα πήγαινα επειδή η αφίσα είναι τόσο δόλωμα που δεν σε αντιμετωπίζει ως θεατρικό κοινό.
Γενικά we don't tell straight people, queer movies sucks που έλεγαν και στο will and grace.

SK είπε...

Συνέντευξη του συγγραφέα του "Fucking Games" Grae Cleugh στην Καθημερινή του Σαββάτου, 28 Μαΐου:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_28/05/2011_443681