Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΜΙΚΡΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ “ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ”

Ο ένας –πολιτικός αναλυτής φορτωμένος με ακαδημαϊκές δάφνες- θεωρεί ότι ένας ομοφυλόφιλος υποψήφιος δεν μπορεί να είναι φορέας “συνεκτικού πολιτικού λόγου”. Ο άλλος –με περγαμηνές κι αυτός, εικαστικός γνωστός για τις “αγωνίες” του σε ζητήματα κουλτούρας- μας λέει ότι στον πολιτισμό υπάρχει μια γκέι …”ομερτά” όπου “τα γκέι τίποτε αναδεικνύουν άλλα γκέι τίποτε”. Ένας τρίτος, εκπρόσωπος της υποκριτικής τέχνης και υποψήφιος με τη “Δημοκρατική Αριστερά” κατηγορεί τους γκέι ότι πουλάνε το “γκεϊλίκι” τους “όπως πουλάει ένας το αντριλίκι του ή μια γυναίκα που συμπεριφέρεται ως πόρνη”. Μια άλλη που δηλώνει συγγραφέας και αριστερή κι αυτή (αλίμονο) μιλάει για τους “γκεόμαγκες της σόου-μπιζ” που περιφέρουν “το άφυλο θράσος, το ατάλαντο λαμέ σακάκι και το χρυσό τσόκαρο”.  Και ένας τελευταίος που προσπαθεί να σώσει την “τιμή της δημοσιογραφίας” ειρωνεύεται την “περιφρούρηση των «δικαιωμάτων» που οριοθετούνται γύρω από το μαλακό μας υπογάστριο” η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, άνοιξε το δρόμο στο φασισμό…

Το κοινό τους χαρακτηριστικό; Γράφουν όλοι σε “ψαγμένα” έντυπα και “προοδευτικές” φυλλάδες. Ακκίζονται ότι ανήκουν στον πνευματικό κόσμο αυτού του τόπου, ότι αποτελούν φορείς μιας οξυμμένης κοινωνικής ευαισθησίας για κάθε τι που πέφτει στην αντίληψή τους: την αδικία του  “συστήματος”, την αισθητική, το περιβάλλον, το ρατσισμό, την αξιοκρατία, τις ευθύνες των πολιτών και τις ευθύνες των πολιτικών. Και όμως με την πρώτη ευκαιρία που θα βρουν, το μελάνι από τις πένες τους στάζει σταγόνα-σταγόνα το δηλητήριο της περιφρόνησης.

Πάντα θα βρίσκουν κάποια γελοία αφορμή που θα δικαιολογεί την τύφλωσή τους. Μπορεί  αυτή η αφορμή να είναι κάποιες trash περσόνες της τηλεοπτικής χαβούζας. Ή οι προβοκάτσιες διάφορων γραφικών στο Facebook που νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο κάποιος θα ασχοληθεί μαζί τους. Τι περίεργο όμως. Οι ίδιοι άνθρωποι που με την πρώτη ευκαιρία γίνονται  φερέφωνα της κοινωνικής λοιδορίας απέναντι σε όποιον είναι διαφορετικός, ποτέ δεν βρίσκουν μια αφορμή να γράψουν για τις αδικίες και τις διακρίσεις που υφίστανται οι συμπατριώτες τους που παραμένουν πολίτες Β’ κατηγορίας. Για την τρομοκρατία που βιώνουν κοινωνικά από πολύ τρυφερή ηλικία και την αυτο-λογοκρισία στην οποία συμβάλουν όλοι  εκείνοι οι γραφιάδες που τους απομονώνουν χλευάζοντας. Η παντελής απουσία του κοινού περί δικαίου αισθήματος στους κύκλους των “ευαίσθητων” διανοούμενων  δεν έχει να κάνει με την έλλειψη ορθής κρίσης.  Πάνω από όλα φανερώνει έλλειψη φαντασίας και αδυναμία να φανταστούν τον εαυτό τους στη θέση του άλλου: έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης.

Ψιλά γράμματα όλα αυτά βέβαια για όσους αγωνιούν μέσα στους χρυσελεφάντινους πύργους τους για το μέλλον της πατρίδας και της οικουμένης. Τουλάχιστον η προκατάληψη που εκδηλώνεται απροκάλυπτα, τύπου Αυριανής ή Τράγκα, έχει μέσα στη χυδαιότητά της μια ειλικρίνεια. Τα χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση, έρποντα και υποχθόνια,  και οι διανοουμενίστικες τζιριτζάντζουλες  δεν φανερώνουν τίποτα άλλο παρά ευτέλεια και μικροπρέπεια. Μπορεί να βαυκαλίζονται ότι ανήκουν σε κάποιο άλλο στρατόπεδο, αλλά τα υλικά  που μεταχειρίζονται θα έβρισκαν άνετα τη θέση τους στο πάνελ οποιασδήποτε μεσημεριανής εκπομπής.