ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ΜΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Τήλος, 3 Ιουνίου 2008

Δεν θα είναι παρά μία κοινοτοπία να γράψω ότι από προχθές όλες και όλοι αισθανόμαστε όταν περπατάμε λίγο ψηλότεροι. Οι δύο πρώτοι γάμοι είναι πλέον γεγονός και τα χαρμόσυνα νέα συνοδεύονταν από το ιδανικό καλοκαιρινό σκηνικό που καθένας θα ονειρεύοταν για το δικό του γάμο: ένα νησάκι 65 τετραγωνικών χιλομέτρων με 533 κατοίκους, ένα μικροσκοπικό, ολόδικό μας εργαστήριο ελευθερίας. Ένα εργαστήρι που δεν θα μπορούσαν να το έχουν χτίσει παρά μονάχα οι αέρηδες, τα κύματα του Αιγαίου και τα απόκρημνα γκρίζα βράχια. Ένα νησάκι από αυτά όπου οι άνθρωποι κοίταγαν πάντα λιγάκι μακρύτερα.

Και επειδή κάπου εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος να αρχίσω να ακούγομαι σαν τη Μανταλένα πάνω στη βάρκα, θα σταματήσω πάραυτα για να ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου στους τέσσερις νεόνυμφους να μας ζήσουν και να μας κάνουν πάντα το ίδιο περήφανους! Συγχαρητήρια αξίζουν φυσικά στην οργάνωση ΟΛΚΕ που έφερε σε πέρας μια υπόθεση που είχαμε φτάσει να αντιμετωπίζουμε σαν μία ακόμα χαμένη ευκαίρια. Εύχομαι οι νομικοί και δικαστικοί αγώνες που σίγουρα θα ακολουθήσουν επειδή κάποιοι τόλμησαν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα να στεφθούν με την ίδια επιτυχία. Και βεβαίως τι να πει κανείς για το δήμαρχο κ. Αλιφέρη; Τα επιχειρήματα και η ανθρωπιά του έδειξαν σε όλους αυτούς που μετράνε ψήφους και αξιώματα τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για τα κοινά. Μπράβο και στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση του ΣΚΑΙ για το σεβασμό, την ισορροπία και την ψυχραιμία που έδειξε στην κάλυψη των γεγονότων όπως και στο σύνολο σχεδόν του γραπτού τύπου που μας έκανε να ελπίζουμε με τα σχολιασμό του ότι η κοινωνία αρχίζει σιγά-σιγά να "ωριμάζει" - ώστε να καταπέσει και το τελευταίο άλλοθι υπουργών και λοιπών φαρισαίων.

[ Οκ, δεν ακούγομαι πια σαν τη Μανταλένα πάνω στη βάρκα. Ακούγομαι σαν τη Μανταλένα στην τελετή των όσκαρ :-) ]

Βεβαίως το να δίνουμε συγχαρητήρια και να λέμε πόσο περήφανοι και χαρούμενοι είμαστε μπλα, μπλα, μπλα δεν φτάνει. Για όσους και όσες τουλάχιστον μένουμε στην Αθήνα, ιδού το Pride, ιδού και το πήδημα. Το απόγευμα του Σαββάτου έχουμε την ευκαιρία να στηρίξουμε χειροπιαστά και όχι μόνο στα λόγια τους τέσσερις νεόνυμφους και τον δήμαρχο που τόλμησαν για λογαριασμό όλων μας και να κατέβουμε για μια βολτίτσα στο κέντρο. Ειδικά φέτος που κάποιοι προσπαθούν να ακυρώσουν τους γάμους μας και που τρεις μέρες αργότερα θα μας καθίσουν στο εδώλιο επειδή η χρήση της λέξης "λεσβία" τους "ντροπιάζει" και ισοδυναμεί με "ψυχολογικό βιασμό", η συμμετοχή όλων μας στην παρέλαση της Περηφάνιας δεν είναι για μένα παρά ζήτημα στοιχειώδους αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας. Tην εβδομάδα που έγιναν οι πρώτοι γκέι γάμοι το μήνυμα που θα στείλουν πεντακόσια άτομα είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που μπορούν να στείλουν δέκα χιλιάδες.

Δυστυχώς βέβαια είμαστε ακόμα μια φορά υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα. Το να δηλώσει κάποιος ότι δεν αισθάνεται άνετα να κατέβει στο δρόμο με λάβαρο τη σεξουαλική του ταυτότητα ή ότι φοβάται μην τον δει κανένας γνωστός ή ο περιπτεράς της γωνίας είναι τουλάχιστον μια δικαιολογία που μπορεί να τη σεβαστεί κανείς. Ορισμένοι όμως έχουν αναπτύξει πολύ πιο εξελιγμένα σχήματα. Κάποιοι δεν αντέχουν να συμμετέχουν στο Pride καθώς θεωρούν ότι προσβάλλει την «αισθητική» τους, είναι αφόρητα ελαφρολαϊκό και κιτς. Δηλαδή όταν προσβάλλουν εμάς τους ίδιους δεν τρέχει κάστανο αλλά αν κάποιος προσβάλλει αυτή την περίφημη «αισθητική» ξυπνάει μέσα μας ο Ομέρ Βρυώνης!

Όλοι αυτοί προφανώς ζουν σε μία άλλη πόλη γεμάτη καλαισθησία και όταν ανοίγουν την τηλεόραση παρακολουθούν μόνο καλαίσθητα προγράμματα. Επίσης θεωρούν ότι όλο αυτό κάνει πολύ κακό στην εικόνα που σχηματίζει για μας η κοινωνία γιατί έχουν ακούσει ότι στο Pride εμφανίζονται τριχωτοί bears με περούκες και ψηλοτάκουνα, μποντιμπιλντεράδες με γυμνά οπίσθια που κραδαίνουν χειροπέδες και μαστίγια και τραβεστί-βαμπίρ που δαγκώνουν τους περαστικούς στο δρόμο. Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν κάπου αλλού, γιατί στην Αθήνα καμιά περούκα στο τσακίρ κέφι και αυτήν την ψάχνεις με το περισκόπιο. Τα γεγονότα όμως δεν έχουν καμία σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι να μην φαινόμαστε διαφορετικοί: όλες οι λεσβίες πρέπει υποχρεωτικά να φοράνε διακριτικό μακιγιάζ και οι γκέι να περπατάνε στο δρόμο με τα μανίκια σηκωμένα και το σακάκι στους ώμους σαν τον Τρίτση και να μιλάνε με μπάσα φωνή για να μην τους περάσουν για τον Ψινάκη. Για τις τρανς ούτε λόγος, αυτές πρέπει να φορέσουν μπούρκα. Άμα τα κάνουμε όλα αυτά η κοινωνία θα ανοίξει επιτέλους τη ζεστή αγκαλιά της και γεμάτη μεγαλοθυμία θα αποδεχτεί τα ανώμαλα τέκνα της.

Κάποιοι άλλοι πάλι έχουν πει ότι είναι γκέι σε πέντε μεθυσμένους ιρλανδούς που είχαν γνωρίσει πριν από τρία καλοκαίρια στην Ίο και σε τρεις κολλητούς από το Facebook, οπότε το θεωρούν τελειώς περιττό να κατέβουν στο δρόμο. Τη δική τους επανάσταση την κάνουν καθημερινά και με τη στάση τους αλλάζουν μυαλά και συνειδήσεις. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι το να να κάνει κανείς παρέα με μία διασκεδαστική λούγκρα δεν σημαίνει κατ’ανάγκη ότι δέχεται πως πρέπει να έχουν και τα ίδια δικαιώματα. Τις προάλλες μάλωνα μιάμιση ώρα με μία παιδική μου φίλη που ξέρει ότι είμαι γκέι από τότε που ήμασταν 18 χρονών και παρόλα αυτά προσπαθούσε να με πείσει ότι θα είμαι εγκληματίας αν μεγαλώσω ένα παιδί και ότι θα του δημιουργήσω ψυχολογικά προβλήματα. Οι φίλοι και οι συγγενείς μας δεν επηρεάζονται μόνο από μας. Θα αλλάξουν και αυτοί όταν καταφέρουμε να αλλάξουμε την κοινωνία.

Αλλά το βασικό πρόβλημα με όλες αυτές τις δικαιολογίες είναι ένα και πολύ σοβαρό: ότι πάντα και για όλα δεν φταίει ποτέ κανείς άλλος παρά μόνο εμείς οι ίδιοι. Εμείς φταίμε γιατί κυκλοφορούμε με ξώπλατα και ψηλοτάκουνα και προκαλούμε την κοινωνία. Εμείς φταίμε γιατί είμαστε κότες και δειλοί (με μία λέξη, είμαστε «αδελφές») και δεν έχουμε ενημερώσει όλους τους συναδέλφους στο γραφείο και την κυρία Πίτσα που τινάζει απέναντι ότι κουνάμε την αχλαδιά. Μήπως όμως θα ήταν προτιμότερο να αναρωτηθούμε τί είναι αυτό που μας έχουν κάνει από πολύ μικρή ηλικία και είμαστε ακόμα τόσο τρομοκρατημένοι; Μήπως είναι επιτέλους καιρός να σταματήσουμε να αισθανόμαστε πάντα ένοχοι για κάτι;

Για το κλείσιμο θα ήθελα να σας ενημερώσω για δύο ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες: η πρώτη είναι η έκθεση «Ιστορία μου Αμαρτία μου» που περιλαμβάνει φωτογραφίες, και αρχειακό υλικό (αφίσες, εξώφυλλα, άρθρα) που εξιστορούν την εξέλιξη της γκέι ζωής και του ακτιβισμού στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 40 έως σήμερα. Η έκθεση φιλοξενείται στο μπαρ Μπακαρό, οδός Σοφοκλέους μέχρι τις 12 Ιουνίου. Η δέυτερη είναι η κίνηση πέντε μπλόγκερ με επικεφαλής τον e-lawyer (οι άλλοι τέσσερις είναι ο erva, ο hotel-iris, ο thomas xomeritis και η αφεντομουτσουνάρα μου) να μεταφράσουν στα ελληνικά τις «αρχές της Γιογκακάρτα». Πρόκειται για μια πρωτοβουλία 26 νομομαθών από όλο τον κόσμο που ειδικεύονται στο δίκαιο των ανθρώπινων δικαιωμάτων και συναντήθηκαν στη Γιογκακάρτα της Ινδονησίας το 2006 με σκοπό να κωδικοποιήσουν σε 29 αρχές τις νομικές υποχρεώσεις των κρατών σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα των γκέι, των λεσβιών και των τρανσέξουαλ. Οι αρχές αυτές περιλαμβάνουν το δικαίωμα στην ίδρυση οικογένειας (αρχή 24), το δικαίωμα χορήγησης ασύλου σε όσους διώκονται για τις προτιμήσεις τους (αρχή 23), την υποχρέωση του εκπαιδευτικού συστήματος να καταπολεμά τις προκαταλήψεις (αρχή 16) κτλ. Οι Αρχές έχουν υποβληθεί στην Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και μένει να δούμε αν οι πιέσεις των μουσουλμανικών και άλλων χωρών που προσπαθούν να θάψουν το ζήτημα θα πιάσουν τόπο. Μπορείτε να τις διαβάσετε αν ανοίξετε αυτό το μπλογκ:

http://arxesyogyakarta.wordpress.com/page/1

Εδώ σας έχω και ένα σχετικό βιντεάκι με animation εμπνευσμένο από τις Αρχές της Γιογκακάρτα :-)