ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Kαι ο θεός έπλασε τη Eurovision: στην κυριολεξία ΟΛΑ τα μπαρ και οι καφετέριες στο Βερολίνο πρόβαλλαν το διαγωνισμό σε γιγαντοοθόνες τη βραδιά του τελικού και περιττό να σας πω ότι δεν έπεφτε καρφίτσα! Στο Barbie Bar όπου ήμουνα εγώ το κοινό επεφύλαξε τις θερμότερες αντιδράσεις του για τα τραγούδια του Ισραήλ, της Γαλλίας και της Ισπανίας - κάτι που δεν αποτυπώθηκε όμως στα τελικά αποτέλεσματα.



Η ομορφότερη γυναίκα όλων των εποχών έχει ηλικία 3.370 χρόνων: Η βασίλισσα Νεφερτίτη στο Altes Museum.



Από όλες τις παραστάσεις των ερυθρόμορφων αγγείων στο Altes Museum ίσως η λιγότερο γνωστή από βιβλία, φωτογραφίες κτλ. είναι αυτή εδώ που απεικονίζει τέσσερις σάτυρους σε ένα απίθανο σεξουαλικό σύμπλεγμα. Αναρωτιέμαι γιατί άραγε. Μα έκαναν τέτοια πράγματα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι; :-)



Αρχιτεκτονικό θάυμα: το αίθριο της DZ Bank από τον Φρανκ Γκέρι στο νούμερο 3 της Pariser Platz. Ευτυχώς ο αμερικάνος αρχιτέκτονας δεν ζήτησε να κατεδαφιστεί η γειτονική Πύλη του Βραδεμβούργου για να δείχνει καλύτερα το δημιούργημά του.



Κάτι κουρασμένα παλικάρια: Το άγαλμα του Μαρξ και του κολλητού του 'Ενγκελς έχουν μετατραπεί σε must της καπιταλιστικής βιομηχανίας του τουρισμού.



Αίσθημα εγκλεισμού: Το μνημείο του Ολοκαυτώματος από τον Πίτερ Άιζενμαν.


Ακριβώς απέναντι από το μνημείο του Ολοκαυτώματος εγκαινιάστηκε στις 27 Μαϊου ένα καινούριο μνημείο αφιερωμένο στους ομοφυλόφιλους που έπεσαν θύματα του ναζιστικού καθεστώτος. Πρόκειται για ένα τσιμεντένιο κουβούκλιο με μία οθόνη όπου παρακολουθεί κανείς δύο νεαρούς άντρες να φιλούνται με φόντο το πάρκο Tiergarten.

Υπολογίζεται ότι έως και 15 χιλιάδες ομοφυλόφιλοι έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Εκδρομή στο Πότσδαμ για μια επίσκεψη στο Σαν Σουσί, το ανάκτορο που έχτισε σαν επαρχιακή απομίμηση των Βερσαλλιών ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο Μέγας. Εκτός από μεγάλος στρατηλάτης που σχεδόν διπλασίασε την έκταση του βασιλείου του, ο Φρειδερίκος ήταν ευαίσθητη ψυχή και προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών κατά την περίοδο του Διαφωτισμου. Δυστυχώς αυτές του τις ευαισθησίες δεν συμμεριζόταν ο σκληρός και βάναυσος πατέρας του. Όταν σε ηλικία 18 χρονών ο ερωτευμένος πρίγκιπας προσπάθησε να κλεφτεί με έναν κούκλο αξιωματικό του στρατού με σκοπό να διαφύγουν στην Αγγλία, ο Φρεδειρίκος Γουλιέλμος Α΄πήρε δραστικά μέτρα για να κάνει τον γιο του άντρα: τον ανάγκασε να παρακολουθήσει τον αποκεφαλισμό του εραστή του.

'Οταν τελικά κατέλαβε το θρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Φρειδερίκος έχτισε στο Σαν Σουσί έναν "Ναό της Φιλίας", αφιερωμένο στον έρωτα του Ορέστη με τον Πυλάδη. Σε μεγαλύτερη ηλικία έγινε αχώριστος με τον γαλλο φιλόσοφο Βολταίρο ο οποίος και αποκαλούσε τον βασιλιά "αξιαγάπητη πόρνη"! 'Ομως η αδιακρισία του Βολταίρου δεν σταμάτησε εκεί. Αφού καταχράστηκε τη φιλοξενία του για αρκετά χρόνια, ο Βολταίρος δεν παρέλειψε γυρίζοντας στο Παρίσι να εκδόσει ανώνυμα ένα βιβλίο όπου περιέγραφε με το νι και με το σίγμα τις καφτές περιπέτειες του Φρειδερίκου με τους λαχταριστούς στρατιώτες της βασιλικής φρουράς! Φυσικά στη Γερμανία κανενός το αυτί δεν ιδρώνει που ο μεγαλύτερος στρατηλάτης τους χρησιμοποιούσε τους φαντάρους του και εκτός του πεδίου των μαχών ;-)

Μετά από νυχτερινή περιπλάνηση περίπου μίας ώρας στα κατασκότεινα εργοτάξια του ανατολικού Βερολίνου καταφέραμε τελικά να φτάσουμε στον προορισμό μας: το Berghain-Panorama είναι ένα παλιό εργοστάσιο που έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο ίσως κλαμπ της Ευρώπης. Είναι δύσκολο να περιγράψω πόσο αχανές και εντυπωσιακό φαίνεται σε κάποιον που το επισκέπτεται για πρώτη φορά. Δυστυχώς οι σκληροί, σκοτεινοί, τευτονικοί ρυθμοί που προτιμούν οι dj του μαγαζιού μας υπενθυμίζουν ότι παρόλη την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα του Βερολίνου, παραμένουμε στη Γερμανία after all. Oι λέξεις happy και carefree σίγουρα δεν ταιριάζουν στην ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου κλαμπ. Παραμένει βέβαια απόλυτο must για τους τουρίστες και για όσους αναζητούν ένα σούπερ μάρκετ ναρκωτικών που να παραμένει ανοιχτό όλο το Σαββατοκύριακο: αρκετοί από τους θαμώνες πάνε στο Berghain την Παρασκευή το βράδυ και μένουν εκεί μέχρι και την Κυριακή.

Για το τέλος σας έχω φυλάξει τη στιγμή που όλοι περιμένατε: τέσσερις κυρίες από τη Νέα Υόρκη έκαναν την πρεμιέρα τους στις κινηματογραφικές αίθουσες του Βερολινου την Πέμπτη 28 Μαιου και φυσικά δεν θα μπορούσα να λείψω! Η αίθουσα στο Sony Center ήταν ασφυκτικά γεμάτη και η σύνθεση του κοινού 90% γυναικοπαρέες και μόλις 10% γκέι παρέες (προφανώς οι κοπέλες είτε ήταν singles, είτε δεν ήθελαν μαζί τους τους άντρες τους, είτε οι άντρες τους αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας να τις συνοδεύσουν!)

Αυτό που έχω να πω για την κινηματογραφική μεταφορά του Sex and the City (η οποία από ό,τι ξέρω ανοίγει στην Αθήνα αυτή την εβδομάδα) είναι ότι αν είστε fan της σειράς σίγουρα θα περάσετε καλά! H ταινία παρακολουθεί τη ζωή των τεσσάρων φιλενάδων από το σημείο που τις αφήσαμε με το τέλος της σειράς και για ένα διάστημα δώδεκα μηνών. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από το βασικό concept που όλοι αγαπήσαμε: οι ζωές των τεσσάρων πρωταγωνιστριών κινούνται στο σταθερό δίπολο ξέφρενη κατανάλωση - κλαψομουνίαση για τα γκομενικά. Καμιά τους δεν φαίνεται να ανησυχεί έστω και στο ελάχιστο για την καριέρα της, τα προβλήματα του πλανήτη ή τις τιμές στο σούπερ μάρκετ (η μεγαλύτερη κρίση που αντιμετωπίζει η Κάρι με το που αρχίζει η ταινία είναι ότι η ντουλάπα στο καινούριο της διαμέρισμα δεν αποτελεί ξεχωριστό δωμάτιο). Αν και υποτίθεται ότι ανήκουν στην αφρόκρεμα της νεοϋορκέζικης κοινωνίας, η μοναδική πολιτιστική εκδήλωση στην οποία δίνουν το παρόν είναι το New York Fashion Week. Οι άντρες στη ζωή τους είναι μάλλον συμπαθείς βλάκες με μοναδική εξαίρεση τον Mr. Big που είναι ο μόνος που τις κοντράρει στα ίσα σε ναρκισσισμό και εγωπάθεια. Οι πιο πετυχημένες κωμικές στιγμές της ταινίας είναι χοντροκομμένες, ακόμα και για τα δεδομένα του SATC: σε κάποια σκηνή μία από τις πρωταγωνίστριες τα κάνει πάνω της. Σε μία άλλη η φιλενάδα της καλύπτει τα επίμαχα σημεία με σούσι. Και αν περιμένετε με κομμένη την ανάσα για να μάθετε αν η Κάρι παντρεύεται τελικά τον Mr. Big η απάντηση είναι και ναι και όχι :-)

Όπως σε όλα τα επεισόδια του SATC πίσω από όλη αυτή την ελαφρότητα υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα. Όταν έρχεται η στιγμή να επιλέξουμε στη ζωή μας, τι από τα δύο θα κάνουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και τις επιλογές μας ή θα βάλουμε μπροστά την ανάγκη μας για συντροφικότητα; Μπορούν αυτά τα δύο ποτέ να συμβιβαστούν; Και τελικά ποια επιλογή μπορεί να μας οδηγήσει στην αληθινή ευτυχία - αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο; Σε αυτά τα ερωτήματα η ταινία δεν δίνει σαφή απάντηση. Δύο από τις πρωταγωνίστριες στο τέλος της ταινίας αποφασίζουν τελικά να δώσουν συγχώρεση και να επιστρέψουν στην αγκαλιά του έρωτα. Το κάνουν τόσο γρήγορα και δείχνουν τόσο ανακουφισμένες γι'αυτό που πραγματικά αναρωτιέσαι αν όντως τόσο καιρό περνούσαν κάποια σοβαρή προσωπική κρίση ή ήταν απλώς ένα περαστικό γινάτι που έπρεπε να εκτονωθεί.

Κάπου εδώ τελειώνει και η λεπτομερέστατη ανταπόκριση από το Βερολίνο! Ελπίζω να μην έχετε παράπονο :-) Μείνετε συντονισμένοι και καλό καλοκαιράκι σε όλους!