ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΑΔΕΛΦΟΜΑΝΑΣ: FRANÇOIS SAGAT

[Το παρακάτω κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το γαλλόφωνο μπλογκ “Το Ημερολόγιο μιας Αδελφομάνας” σε μετάφραση δική μου. H Φρανσουάζ Σαγκάν ήταν συγγραφέας, γνωστή για το μυθιστόρημα "Καλημέρα Θλίψη". Το Marais είναι η γκέι γειτονιά του Παρισιού.]

Πως ο Φρανσουά Σαγκάτ μπήκε στη ζωή μου

Είναι μια ανοιξιάτικη μέρα στο Παρίσι. Γύρω από το τραπέζι ο κολλητός μου, ένας άλλος πολύ καλός φίλος κι εγώ. Τρώγοντας με τα μάτια μου τα καλά κομμάτια που περνάνε, ίσα-ίσα που ακούω τί λένε. Μέχρι που η κουβέντα αρχίζει να ζεσταίνεται και να γυρνάει γύρω από ένα όνομα: “Φρανσουά Σαγκάτ”. Ξανακατεβαίνω στον πλανήτη Γη και τους ρωτάω:

“Σαγκάτ; Θέλετε να πείτε Σαγκάν….Φρανσουάζ Σαγκάν”

Το απελπισμένο βλέμμα δύο αδελφών έχει καρφωθεί επάνω μου.

“Όχι Σαγκάν. Σαγκάτ! Φρανσουά Σαγκάτ. Μα πόσο χοντροπατάτα είσαι τελικά!” μου απαντάει ο κολλητός ξεκαρδισμένος στα γέλια.

Αν και τσαντισμένη (εντάξει τα έχω τα πιασίματά μου αλλά δεν είμαι και πατάτα, πόσο μάλλον χοντροπατάτα!) ακούω με προσοχή τα υπέρ και τα κατά αυτού του περίφημου “Φρανσουά Σαγκάτ”.

Τα υπέρ:

“Καλά τί λέμε τώρα, ο τύπος είναι θεός, κοίτα το σβέρκο του, είναι ο μόνος που έχει κάνει καριέρα στην Αμερική, μόνο που σε κοιτάει τελειώνεις”

Τα κατά:

“Σιγά την καραπαθητικιά, έπιασε διαμέρισμα στο Marais και κυκλοφορεί με κουκούλα για να μην την αναγνωρίζουν η γελοία, άμα τον φιλήσεις το στόμα του θα βρωμοκοπάει αναβολικά”

Κι εγώ μέσα σε όλα αυτά να μην καταλαβαίνω ποιος είναι αυτός ο καλός κύριος και για ποιο λόγο προκαλεί τόσες αντιδράσεις (η τελευταία φορά που θυμάμαι τον κολλητό να παθιάζεται τόσο ήταν για τις εγκυμοσύνες της Μπρίτνεϊ). Εκείνη τη στιγμή δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τί θα μπορούσε να σημαίνει ο Φρανσουά Σαγκάτ στη ζωή μου ως αδελφομάνα, πόσο μάλλον στη ζωή μου ως γυναίκα.

Πως ο Φρανσουά Σαγκάτ μπήκε στις φαντασιώσεις μου

Με το που γυρνάω σπίτι παίρνω την απόφαση ότι θα πάψω να είμαι μια αστοιχείωτη χοντροπατάτα. Μπαίνω στο ίντερνετ και γκουγκλάρω το Φρανσουά Σαγκάτ. Και εγένετο φως. Φωτογραφίες, βίντεο, ημερολόγια, μπλογκ νταβραντισμένων θαυμαστών, ρουφάω τα πάντα σαν σφουγγάρι, είπα ότι θα μορφωθώ και το εννοώ. Αφού λοιπόν ξύπνησα από το λήθαργο που είχα πέσει τόσα χρόνια, χτυπάω κλήση στον κολλητό.

“Γλυκούλη μου μπορείς να μου στείλεις καμιά ταινία με το Φρανσουά εδώ και τώρα, χωρίς καθυστέρηση, αμέσως;” (τον αποκαλώ ήδη με το μικρό του λες και ήμασταν μαζί από την πρώτη δημοτικού).

Αυτό ήταν. Ο κολλητός έχει φρικάρει εντελώς….

“Να το ξεχάσεις. Ο Φρανσουά δεν είναι για σένα!” (απ’ ό,τι φαίνεται οι πάντες τον αποκαλούν με το μικρό του)

“Δεν είναι για μένα;;; Μα έχω θεματάκι και πρέπει να μορφωθώ χρυσό μου!” του ουρλιάζω στο ακουστικό (ουρλιάζω συχνά στο τηλέφωνο με τον κολλητό, χαρά στο κουράγιο του που με ανέχεται τόσα χρόνια τελικά).

Ουρλιαχτό στο ουρλιαχτό, τελικά τον ψήνω και υποχωρεί. Μέσα σε λίγα λεπτά η ταινία έχει φτάσει στον υπολογιστή μου. Κατεβάζω μια γουλιά μεταλλικό νερό, ανεβάζω τον ήχο και πατάω το play. Και εγένετο φως για ακόμα μια φορά. Σας το ορκίζομαι, είναι η πρώτη φορά που παρακολουθώ γκέι τσόντα. Είχα δει μόνο εκείνο το επεισόδιο του Sex and the City που η Σαμάνθα φέρνει μία για να τη δει μαζί με τις κολλητές της, και θυμάμαι που όταν την έβλεπαν είχαν όλες αλλάξει χρώμα και η Σάρλoτ κρυβόταν πίσω από τη Hermès τσάντα. Αλλά εγώ προσωπικά δεν είχα περάσει ποτέ αυτό το κατώφλι. Το έκανα κι αυτό μόνο για χάρη του Φρανσουά.

Δεν θα σας κουράσω με τις λεπτομέρειες της ταινίας, παραδέχομαι ότι δεν την παρακολούθησα μέχρι το τέλος, στο σημείο που κάτι τύποι με σιδερικά άρχισαν να παίρνονται πάνω σε μια δερμάτινη αιώρα ομολογώ ότι κώλωσα λιγάκι. Μου έμεινε όμως μια σκηνή με το Φρανσουά μου (ναι έγινε κιόλας ο Φρανσουά μου λες κι έχουμε περάσει ένα σωρό ρομαντικές βραδιές μαζί να συζητάμε το καινούριο βιβλίο του Ουελμπέκ πάνω από ένα ποτήρι Σαρντονέ). Βλέπουμε λοιπόν το Φρανσουά μου μέσα σε ένα όμορφο πάρκο, να κάθεται πάνω σε ένα όμορφο παγκάκι. Εντελώς τυχαία περνάει από κει κι ένα πολύ όμορφο αγόρι.

Η “καυτή” σκηνή που ακολούθησε καθόλου δεν με απασχολεί. Αυτό που μου έμεινε ήταν εκείνο το απειροελάχιστο δευτερόλεπτο πριν από τη σκηνή του ξεσκίσματος: εκείνο το βλέμμα που έριξε ο Φρανσουά μου σε εκείνο τον άγνωστο. Ένα βλέμμα που έλεγε “Πάμε”. Ένα βλέμμα που έλεγε “Μιαμ-μιαμ…” Τα πάντα βρισκόντουσαν μέσα σε αυτό το βλέμμα. Σε βλέμματα σαν κι αυτό εγώ λέω ναι. Νομίζω ότι θα πρέπει όλοι να έχουμε στο σπίτι ένα κουτί για τις μέρες που είμαστε χάλια, ένα κουτί που να το ανοίγουμε όταν αισθανόμαστε σαν χοντροπατάτες και μέσα από το κουτί να βγαίνει ο Φρανσουά και να μας ρίχνει ένα βλέμμα “Μιαμ-μιαμ…”. Δεν μου χρειάζεται να σκεφτώ κάτι παραπάνω. Όλο αυτό απλά μου ανοίγει την όρεξη να βγω μια βόλτα σε ένα όμορφο πάρκο. Φύγαμε λοιπόν!

Πως ο Φρανσουά Σαγκάτ μπήκε στον κολλητό μου (παραλίγο)

Και οι εβδομάδες περνούν. Εγώ κάνω τη ζωή μου, ο Φρανσουά μου κάνει τη ζωή του, ο κολλητός μου κάνει κι αυτός τη δική του. Συμβαίνει όμως ο κολλητός μου να είναι και παίδαρος (το ξέρω ότι σας τό ‘χω ξαναπεί αλλά καλά θα κάνω να τον γλείφω πού και πού αφού τον φωνάζω κατεπειγόντως τρεις φορές την εβδομάδα που μου κολλάει το Livebox για να το φτιάξει). Μια ωραία μέρα λοιπόν μου ανακοινώνει ότι το ένα πράγμα έφερε το άλλο και εδώ και λίγο καιρό μιλάει στο chat με το Φρανσουά μου. Και δεν μιλάνε απλώς, έχουν πάρει φωτιά τα πληκτρολόγια. Κι επειδή πρόκειται για τον κολλητό μου, δεν παραλείπει να με ενημερώσει για όλες τις καυτές λεπτομέρειες. ‘Eχω ερεθιστεί τόσο που μού ‘ρχεται να ουρλιάξω (πάλι). Μόνο που υπάρχει ένα μικρό κόλλημα: ο κολλητός μου είναι και κυκλοθυμικός (πώς θα ήταν κολλητός μου άλλωστε;) οπότε μετά από λίγες μέρες μου πετάει την εξής κεραμίδα:

“Μου την έχει δώσει να κάθομαι να περιμένω πότε θα πάρει μια απόφαση η Μαρκησία Σαγκάτ. Τα παίρνω άσχημα που δεν απαντάει όταν του στέλνω μήνυμα και χαλιέμαι που όποτε στέλνει αυτός θεωρεί αυτονόητο ότι εγώ πρέπει να του απαντήσω αμέσως!”

Καθώς προαισθάνομαι την καταστροφή που ετοιμάζεται και μην μπορώντας να βγάλω από το μυαλό μου τα στιβαρά μπούτια του Φρανσουά προσπαθώ να τον κάνω να έρθει στα συγκαλά του:

“Μα γλυκέ μου για το Σαγκάτ μιλάμε! Αν συμπεριφέρεται σαν Μαρκησία αυτό συμβαίνει γιατί είναι Μαρκησία! Αυτός θα αποφασίσει τελικά, λογικό δεν είναι; Μην ξεχνάς ότι έχει ολόκληρη αυλή γύρω του…έχει όλο το Marais στα πόδια του!”

Περήφανος σαν πετεινός, ο κολλητός σηκώνει τη μύτη στον αέρα και μου απαντάει:

“Σαγκάτ, ξε-Σαγκάτ, εγώ είμαι αυτός που θα αποφασίσει. Τέλος.”

Και κάπως έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη έλαβε τέλος το τσατάρισμα του κολλητού με το Φρανσουά μου. Όσο για μένα τα φαντάζεστε, ήμουν έτοιμη να πέσω να πεθάνω. Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εκεί... Συνεχίζεται κάτι μήνες μετά όταν οι δυο τους πέφτουν μούρη με μούρη και πετσέτα με πετσέτα στους σκοτεινούς διαδρόμους μίας γκέι σάουνας. Κι εκεί ο Φρανσουά έκανε στον κολλητό μου εκείνο που ξέρει να κάνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο: του έριξε το περίφημο βλέμμα “Μιαμ-μιαμ…” Άδικα προσπαθείτε να μαντέψετε τι έγινε παρακάτω. 'Οπου ο κολλητός αντιδρά όπως κανένας λογικός άνθρωπος (και σίγουρα όχι εγώ) δεν θα είχε διανοηθεί ποτέ να αντιδράσει: τον προσπερνάει σαν να μη συμβαίνει τίποτα με ένα μπλαζέ υφάκι του στυλ “συγγνώμη κύριε ποιος είστε;” Για να μην μακρηγορούμε, έριξε χυλόπιτα στο Φρανσουά Σαγκάτ. Σοκ και δέος! Για το Φρανσουά κυρίως, αφού δεν φαντάζομαι ότι έχει συνηθίσει να του λένε όχι. Αλλά και για μένα αφού ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι έχω για κολλητό ένα φρενοβλαβή.

“Μα καλά πώς σου ήρθε να τον φτύσεις έτσι στην ψύχρα; Πας καλά;;;;” (ουρλιάζω πάλι αλλά, συγγνώμη, έχω βγει απ’ τα ρούχα μου!)

“Μου ήρθε γιατί το βρίσκω περισσότερο ερεθιστικό να πω όχι στο Φρανσουά Σαγκάτ παρά να του πω ναι” ήταν η απάντησή του.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα μπήκα στο νόημα. Ο κολλητός μου δεν είναι μια τρελή. Είναι θεοπάλαβος.

Υστερόγραφο

Καλέ μου Φρανσουά ρίχνω το βλέμμα μου της χοντροπατάτας στο δικό σου βλέμμα “Μιαμ-μιαμ…” για να μπορέσω να σου κάνω αυτή την εξομολόγηση. Εδώ και χρόνια είμαι χωμένη μέσα στα κυκλώματα, εδώ και χρόνια έχω συναντήσει αμέτρητους γκέι άντρες που είναι όλοι τους σούπερ προικισμένοι, σούπερ ερωτικοί και σούπερ ερεθιστικοί. Αλλά το ομολογώ, το ομολογώ εγώ η μικρή και καλή αδελφομάνα ότι είσαι ο πρώτος άντρας που με έκανε να θελήσω…να γίνω κι εγώ άντρας! Σου το λέω από τώρα ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο (γιατί γουστάρω πολύ που είμαι κορίτσι!) Αλλά καλέ μου Φρανσουά αν κατά τύχη διαβάσεις αυτές τις γραμμές έχω αυτή την πρόταση για σένα: θα μου άρεσε πολύ αν ερχόσουν να σου κάνω το τραπέζι και να θάψουμε μαζί τον Ουελμπέκ πάνω από ένα ποτήρι Σαρντονέ. Μπορούμε να φάμε και πατάτες αν θέλεις. Αλλά ό,τι και να γίνει μετά, να είσαι σίγουρος για ένα πράγμα: εσύ είσαι αυτός που θα αποφασίσει.