ΕΝΑΣ ΓΚΕΪ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ;

Οι γκέι και οι λεσβίες στη Γερμανία έχουν κάθε λόγο για να πανηγυρίζουν καθώς ένας ανοιχτά γκέι πολιτικός είναι από την περασμένη εβδομάδα υπουργός Εξωτερικών της χώρας τους. ‘Η μήπως όχι;

Ο 48χρονος Γκουίντο Βεστερβέλε είναι αρχηγός των γερμανών φιλελεύθερων εδώ και οκτώ χρόνια. Το αποτέλεσμα των εκλογών που έγιναν τον περασμένο μήνα και έδωσαν στο κόμμα του ποσοστό 15% (το υψηλότερο στην ιστορία) αποτελεί μια τεράστια προσωπική δικαίωση για έναν πολιτικό που ξεκίνησε την καριέρα του δίνοντας τροφή στους γελοιογράφους με τις επεισοδιακές δημόσιες εμφανίσεις του και την εμφάνισή του στο Big Brother κι έχει φτάσει σήμερα να θεωρείται ο καλύτερος ρήτορας στη Γερμανία. Το ποσοστό αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να σχηματίσει μια αμιγώς δεξιά κυβέρνηση συνεργασίας με τους χριστιανοδημοκράτες της κ. Μέρκελ.

Ο Westerwelle είναι ένας από τους τρεις ανοιχτά γκέι πολιτικούς στη Γερμανία (οι άλλοι δύο είναι οι δήμαρχοι του Βερολίνου και του Αμβούργου). Σύντροφός του εδώ και κάποια χρόνια είναι ο Μίκαελ Μροντς, αθλητικός παράγοντας και μέχρι πρότινος περιζήτητος εργένης με τον οποίο έχουν υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης. Το ζευγάρι έκανε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση το 2004 στο πάρτι γενεθλίων της κ. Μέρκελ.

Το ότι ένας ανοιχτά γκέι πολιτικός αναλαμβάνει τη θέση του υπουργού Εξωτερικών στη μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης είναι βέβαια ένα γεγονός που δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε. Πόσο μάλλον που από τη θέση του θα έχει την ευθύνη της εξωτερικής πολιτικής που θα ακολουθήσει η Γερμανία απέναντι σε καθεστώτα χωρών της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο όπου οι ομοφυλόφιλοι πέφτουν ακόμα και σήμερα θύματα αγριότατων διωγμών.

Φτάνει κανείς να σκεφτεί πώς φτάσαμε ως εδώ για να συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται αυτονόητο. Η Γερμανία ήταν η χώρα όπου γεννήθηκε το σύγχρονο γκέι και λεσβιακό κίνημα κατά τη δεκαετία του ‘20 πριν πνιγεί στο αίμα με την άνοδο των ναζιστών στην εξουσία. Η ομοφυλοφιλία παρέμεινε ποινικό αδίκημα μέχρι το 1969. Από τότε μέχρι σήμερα οι γκέι και οι λεσβίες έχουν καταφέρει να να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στη γερμανική κοινωνία και να κατοχυρώσουν σε μεγάλο βαθμό τα δικαιώματά τους με αποκορύφωμα το σύμφωνο συμβίωσης που ψηφίστηκε το 2001.

Η άνοδος ενός ανοιχτά ομοφυλόφιλου πολιτικού στην εξουσία ίσως να τους δημιούργησε ελπίδες για κάτι ακόμα θεαματικότερο. Αν κρίνουμε πάντως από την κυβερνητική συμφωνία των δύο κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, οι προσδοκίες αυτές μάλλον δεν δικαιώνονται.

Φιλελεύθεροι και χριστιανοδημοκράτες συμφώνησαν ότι τα ζευγάρια που υπογράφουν σύμφωνο συμβίωσης πρέπει να αντιμετωπίζονται από την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία με τον ίδιο τρόπο όπως οι παντρεμένοι ετεροφυλόφιλοι. Άλλωστε γι’αυτό το θέμα υπάρχουν ήδη δικαστικές αποφάσεις τις οποίες η κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει. Δεσμεύτηκαν επίσης για τη δημιουργία ενός ιδρύματος στη μνήμη των ομοφυλόφιλων θυμάτων του ναζισμού και για την αλλαγή του νόμου που διέπει τις επεμβάσεις διόρθωσης φύλου σύμφωνα με τα νέα επιστημονικά δεδομένα (χωρίς όμως να διευκρινίζουν τί ακριβώς θα αλλάξουν).

Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται ριζοσπαστικά αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι τώρα οι χριστιανοδημοκράτες έδειχναν αλλεργία σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τα γκέι δικαιώματα. Απέχουν όμως πάρα πολύ από τις προεκλογικές υποσχέσεις των φιλελεύθερων για γάμο και υιοθεσία. Και το χειρότερο: η νέα κυβέρνηση αποφάσισε ότι δεν πρόκειται να υποστηρίξει τη νέα οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα απαγορεύει πλήρως τις διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλόφιλων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής (μέχρι τώρα ισχύει μόνο για την εργασία).

Με βάση αυτή την οδηγία οι ομοφυλόφιλοι σε όλες τις χώρες της Ευρώπης θα μπορούν να διεκδικήσουν ίση μεταχείριση στην εκπαίδευση, την ασφάλιση, το οικογενειακό δίκαιο κτλ. Στην οδηγία όμως αντιδρούν οι γερμανοί εργοδότες που είναι και οι πιο θερμοί υποστηρικτές του φιλελεύθερου κόμματος. Το αποτέλεσμα είναι ένας ανοιχτά γκέι πολιτικός να υπόσχεται πως θα σαμποτάρει ένα πανευρωπαϊκό μέτρο υπέρ των ομοφυλόφιλων….

Με αυτό τον τρόπο ο κ. Βεστερβέλε αποδεικνύει και αυτός με τη σειρά του ότι για όλους τους πολιτικούς ανεξαρτήτως ιδεολογικών και άλλων αποχρώσεων τα οικονομικά θέματα είναι κάθε φορά η πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα. Από ό,τι φαίνεται δυστυχώς τα ανθρώπινα δικαιώματα θα έρχονται πάντα τελευταία και καταϊδρωμένα…