ΓΙΑΤΡΟΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΧΑΠΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ Η ΚΟΡΗ ΣΑΣ ΛΕΣΒΙΑ…

Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ μερικές δεκάδες γυναίκες μαθαίνουν ότι το έμβρυό τους πάσχει από “σύμφυτη υπερπλασία των επινεφριδίων” (ΣΥΕ). Η σπάνια πάθηση οφείλεται σε ένα ελαττωματικό ένζυμο και όλα τα νεογέννητα εξετάζονται γι’ αυτήν. Αν δεν διαγνωστεί εγκαίρως, μέσα σε λίγες εβδομάδες τόσο τα αρσενικά όσο και τα θηλυκά βρέφη αρρωσταίνουν σοβαρά λόγω απώλειας ζωτικών αλάτων από τα ούρα. Το ελαττωματικό ένζυμο έχει επίσης επιπτώσεις στην καρδιακή λειτουργία και οδηγεί σε υπερσυγκέντρωση ανδρογόνων στο σώμα. Το αποτέλεσμα είναι τα εξωτερικά όργανα των θηλυκών βρεφών να θυμίζουν τα αντίστοιχα των αρσενικών. Σε πολλές περιπτώσεις η κλειτορίδα είναι απλά λίγο μεγαλύτερη από το συνηθισμένο. Σε άλλες όμως είναι δύσκολο να προσδιοριστεί το φύλο τους, παρά το γεγονός ότι συνήθως διαθέτουν μήτρα και ωοθήκες.

Μια ορμονική θεραπεία που έχει σκοπό να προληφθεί η εμφάνιση διφορούμενων γεννητικών οργάνων προσφέρεται από κάποιους ερευνητές σε γυναίκες που μπορεί να εγκυμονούν τέτοια έμβρυα. Η θεραπεία δεν είναι χωρίς κινδύνους, αλλά μία συγκεκριμένη παρενέργεια ξεσηκώνει τις αντιδράσεις των επικριτών της: σύμφωνα με κάποιες μελέτες μειώνει την πιθανότητα να αναπτύξει ένα κορίτσι ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό, ενώ τονώνει στοιχεία της συμπεριφοράς του που θεωρούνται πιο “θηλυκά” σύμφωνα με τα παραδοσιακά ετεροφυλοφιλικά πρότυπα. Ακόμα πιο αμφιλεγόμενο είναι το γεγονός ότι οι ορμόνες δεν θεραπεύουν την ίδια την πάθηση αλλά μόνο ένα σύμπτωμά της, δηλαδή την εμφάνιση διφορούμενων γεννητικών οργάνων.

Η είδηση ότι μια τέτοια “θεραπεία” μπορεί να δοκιμάζεται σε εγκύους έχει εξοργίσει την ομοφυλοφιλική κοινότητα και προκαλεί έντονο προβληματισμό σε παιδιάτρους, ενδοκρινολόγους και ειδικούς σε ζητήματα βιοηθικής. Σύμφωνα με έναν καναδό ψυχολόγο “η θεραπεία μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο την εμφάνιση των γεννητικών οργάνων αλλά και τη συμπεριφορά μετά τη γέννηση. Ορισμένοι ερευνητές βλέπουν τα κορίτσια που πάσχουν από την πάθηση σαν πειραματόζωα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για τις μελέτες τους.”

Οι επικριτές της υποστηρίζουν ότι ελάχιστα είναι γνωστά για τους κινδύνους που μπορεί να προκαλέσει στην υγεία η χρήση της συγκεκριμένης ορμόνης -το στεροειδές δεξαμεθασόνη- κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Φοβούνται ότι πολλοί γιατροί μπορεί να υπόσχονται στους γονείς ότι ένα από τα παράπλευρα “οφέλη” της θεραπείας είναι η μειωμένη πιθανότητα να βγει το παιδί τους ομοφυλόφιλο. Από την πλευρά της η Ένωση Ενδοκρινολόγων θεωρεί ότι η θεραπεία βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο και υπενθυμίζει ότι η συνηθισμένη προσέγγιση σε περιπτώσεις διφορούμενων γεννητικών οργάνων είναι η χειρουργική επέμβαση. Δεν αποθαρρύνει όμως την περαιτέρω έρευνα γύρω από το θέμα.


Οι έρευνες σε ζώα έχουν δείξει ότι η χρήση της συγκεκριμένης ορμόνης μπορεί να οδηγήσει σε υπέρταση και αλλαγές στη δομή του εγκεφάλου. Μακροχρόνιες μελέτες για τις συνέπειες στους ανθρώπους δεν υπάρχουν. Παρόλα αυτά η ορμόνη χορηγείται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σε γυναίκες που εμφανίζουν μετάλλαξη στο γονίδιο που προκαλεί τη συγκεκριμένη υπερπλασία – παρά το γεγονός ότι ακόμα και σε αυτή την περίπτωση το έμβρυο έχει μόλις 12% πιθανότητα να αναπτύξει την πάθηση. Τη συμπεριφορά αυτών των παιδιών μετά τη γέννηση μελέτησε η δρ. Μαρία Νιου, διακεκριμένη παιδίατρος-ενδοκρινολόγος της Νέας Υόρκης. Συγκρίνοντας με κορίτσια που πάσχουν από ΣΥΕ και στις μητέρες τους δεν είχε χορηγηθεί η ορμόνη, βρήκε ότι στη δεύτερη περίπτωση πολύ περισσότερες από αυτές ήταν αμφιφυλόφιλες ή λεσβίες. Επιπλέον τα κορίτσια που είχαν εκτεθεί στην ορμόνη εμφάνιζαν πιο κλασικά “θηλυκή” συμπεριφορά – ήταν πιο ντροπαλές και λιγότερο “επιθετικές” σε σχέση με τη δεύτερη ομάδα.

Παρόλα αυτά ένας ερευνητής που συμμετείχε στην έρευνα επιμένει ότι “δεν έχει γίνει καμία μελέτη για να προσδιοριστεί κατά πόσο η ορμόνη μπορεί να περιορίσει τη λεσβιακή προδιάθεση στα κορίτσια. Σε καμία περίπτωση δεν θα σύστηνα να “θεραπευτεί” ένα κορίτσι για τις λεσβιακές του τάσεις. Κάθε θεραπεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί με λάθος σκοπό. Αλλά δεν είναι αυτή η πρόθεσή μας. Η πρόθεση είναι τα παιδιά αυτά να αποφύγουν το χειρουργείο.”

Αφήνουμε στην άκρη το γεγονός ότι ακόμα και σε περιπτώσεις ερμαφροδιτισμού, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι τα παιδιά πρέπει να αποφασίζουν μόνα τους για τη “θεραπεία” τους όταν φτάνουν σε ηλικία που μπορούν να πάρουν μια τέτοια απόφαση. Και δεν ξεχνάμε ότι το κυνήγι της επιστημονικής δόξας αλλά και του οικονομικού κέρδους πολλές φορές είναι ισχυρότερο από τις αγαθές προθέσεις των ερευνητών…

[via]

ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΓΚΕΪ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Από το πολύ καλό site Mapping Sterotypes


Και μια μετάφραση:

Γερμανία: Η χαρά του σαδο-μαζό
Γαλλία: Πιπινο-παράδεισος
Ισπανία: Η χαρά του αρκούδου
Ιταλία: Στρέιτ που πάνε με άντρες
Ελλάδα, Πορτογαλία, Κροατία, Βαλεαρίδες, Κύπρος: Ηνωμένες Πολιτείες Μεσογειακών Διακοπών
Βαλκάνια: Ομοφοβικές φυλές
Τουρκία: Σέξι ομοφοβικοί
Ολλανδία: Χόρτο
Βέλγιο: Βάφλες
Αγγλία: Σάουνες
Σκωτία: Φούστες
Ιρλανδία: Ζω στην άρνηση
Σουηδία: Φτηνιάρικη χορευτική ποπ
Νορβηγία: Πολιτισμένα και βαρετά
Φινλανδία: Κουνούπια
Ισλανδία: Ψαγμένες τραγουδίστριες
Ελβετία: Χιόνι
Αυστρία: Γλυκά πλούσια σε θερμίδες
Τσεχία: Μπύρες για γκουρμέ
Σλοβακία: Τσόντες με φαντάρους
Ουγγαρία: Τσόντες χωρίς φαντάρους
Πολωνία: Θεούσες
πρώην Σοβιετία: Άστο καλύτερα…

Και μια που μάθαμε ότι το στερεότυπο των γκέι για τη Γαλλία είναι τα πιπίνια και η Ελλάδα είναι συνώνυμη με τις διακοπές, δείτε κι αυτό το βίντεο-παρωδία της Lady Gaga που συνδυάζει και τα δύο καθώς το γύρισε μια παρέα από γαλλάκια στη Μύκονο. Στη χορογραφία δεν τα καταφέρνουν πολύ καλά αλλά το μοντάζ είναι απόλυτα επαγγελματικό. Μήπως να τους προσλάβει ο ΕΟΤ;

Υ.Γ. Αντί για Pussywagon έχουν γουρούνες…

ΩΡΑΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΑΛΛΑ ΠΟΣΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;

Τα αποτελέσματα της μεγαλύτερης έρευνας που έγινε ποτέ για να προσδιοριστεί η σεξουαλική ταυτότητα του πληθυσμού ανακοίνωσε προχτές η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Αγγλίας. Η έρευνα στηρίχτηκε σε συνεντεύξεις με 245 χιλιάδες άτομα σε ολόκληρη τη χώρα και, σύμφωνα με τα αποτελέσματά της, μόνο το 1,5% των ερωτώμενων αυτοπροσδιορίστηκαν ως ομοφυλόφιλοι ή αμφιφυλόφιλοι. Απ’ αυτούς οι ομοφυλόφιλοι είναι διπλάσιοι απ’ τους αμφιφυλόφιλους. Αυτό σημαίνει ότι σε σύνολο 49,5 εκατομμυρίων ατόμων που είναι ο πληθυσμός της Βρετανίας άνω των 16 ετών, ο αριθμός γκέι, λεσβιών και αμφί είναι 725 χιλιάδες. Σε αυτά τα νούμερα αντέδρασε η ιστοσελίδα Gaydar που λέει ότι έχει 2,2 εκατομμύρια μέλη – νούμερο που αντιστοιχεί στο 4,5% του πληθυσμού.

Ορισμένα σημεία που πρέπει να διευκρινιστούν: πρώτον, το 4% του δείγματος αρνήθηκε να απαντήσει. Αυτό το ποσοστό είναι διπλάσιο στους κάτω των 25 (που ίσως δεν έχουν καταλήξει ή υφίστανται περισσότερες κοινωνικές πιέσεις από την οικογένεια και τους συνομήλικους). Δεύτερον, το ποσοστό όσων δηλώνουν ομο- και αμφιφυλόφιλοι είναι σημαντικά χαμηλότερο σε ομάδες του πληθυσμού με πιο συντηρητικά χαρακτηριστικά δηλαδή τους άνω των 45, όσους έχουν χαμηλή μόρφωση, τους θρησκευόμενους και το μη λευκό πληθυσμό, με αποτέλεσμα ο μέσος όρος να πέφτει. Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι σε αυτές τις ομάδες οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι λιγότεροι, είναι όμως δυσκολότερο να εκδηλωθούν. Τρίτον, η έρευνα μετράει τη σεξουαλική “ταυτότητα”, δηλαδή πως αυτοπροσδιορίζονται οι άνθρωποι σε μία από τρεις κατηγορίες: ετεροφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι. Έρευνες που έχουν γίνει στις ΗΠΑ και καταγράφουν όχι τον αυτοπροσδιορισμό αλλά τη συμπεριφορά (δηλαδή το ιστορικό των ερωτικών εμπειριών ενός ατόμου) καταλήγουν σε μεγαλύτερα νούμερα, από 3% ως 7%. Είναι σαφές ότι πολλοί άνθρωποι δεν επιθυμούν να δηλώσουν την ταυτότητά τους σε έναν άγνωστο ή ότι διστάζουν να υιοθετήσουν μια ταυτότητα που ίσως ταιριάζει με τη συμπεριφορά τους αλλά δεν είναι κοινωνικά “επιθυμητή”.

Οι υπεύθυνοι της Στατιστικής Υπηρεσίας από τη μεριά τους απαντούν ότι η έρευνα έγινε σε συνεργασία με τις ΛΟΑΔ οργανώσεις της χώρας προκειμένου να προσδιοριστούν οι κοινωνικές ανάγκες της συγκεκριμένης πληθυσμιακής ομάδας. Οι ερωτώμενοι δεν απαντούσαν στους ερευνητές προφορικά αλλά έδειχναν κάρτες με νούμερα ώστε να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους στα υπόλοιπα μέλη του νοικοκυριού. Και επιπλέον ότι η έρευνα εξελίσσεται καθώς είναι η πρώτη φορά που γίνεται και βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο. Ας έχουμε στο μυαλό μας πάντως ότι το περίφημο 10% στο οποίο κατέληξε ο δρ. Κίνσεϊ στη δεκαετία του ‘40 αναφέρεται μόνο στους άντρες (τα ποσοστά γυναικείας ομοφυλοφιλίας που βρήκε ήταν πολύ χαμηλότερα) καθώς και ότι ο Κίνσεϊ κατηγορήθηκε πως το δείγμα του ήταν πολύ πιο σεξουαλικά ενεργό και “αντισυμβατικό” σε σχέση με το μέσο όρο.

Ορισμένα ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία:

• Το 65% όσων δηλώνουν ομο- και αμφιφυλόφιλοι είναι κάτω των 45 ετών σε σύγκριση με το 50% όσων δηλώνουν ετεροφυλόφιλοι.
• Το 66% όσων δηλώνουν ομοφυλόφιλοι είναι άντρες. Το 68% όσων δηλώνουν αμφιφυλόφιλοι είναι γυναίκες.
• Το 94% όσων δηλώνουν ομο / αμφιφυλόφυλοι είναι λευκοί. Το ποσοστό αυτό είναι 4 μονάδες ψηλότερο σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους.
• Το 33% όσων δηλώνουν ομο / αμφιφυλόφυλοι δεν ακολουθούν κάποια θρησκεία, ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από το 20% όσων δηλώνουν ετεροφυλόφιλοι.
• Το 42% όσων δηλώνουν ομο / αμφιφυλόφιλοι δουλεύουν ως στελέχη ή ελεύθεροι επαγγελματίες σε σύγκριση με το 31% των ετεροφυλόφιλων. Και πάλι αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν περισσότεροι σε αυτή την ομάδα σε σχέση με άλλες. Απλά ίσως τα άτομα αυτής της επαγγελματικής κατηγορίας να εκδηλώνονται ευκολότερα.
• Το 33% όσων δηλώνουν ομο /αμφιφυλόφιλοι έχουν πανεπιστημιακό πτυχίο. Για όσους δηλώνουν ετεροφυλόφιλοι το ποσοστό είναι 21%.
• Το 10% όσων δηλώνουν ομό / αμφιφυλόφιλοι είναι άνεργοι, ποσοστό 1% υψηλότερο σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους.
• Το 19% όσων δήλωσαν ομό /αμφιφυλόφιλοι είναι παντρεμένοι με άτομο του αντίθετου φύλου. Το 12% έχουν συνάψει “αστική ένωση” με άτομο του ίδιου φύλου.
• Από τους μη δεσμευμένους, το 46% συγκατοικεί με το σύντροφό του
• Το 16% όσων δήλωσαν ομο / αμφιφυλόφιλοι ζουν σε νοικοκυριό που περιλαμβάνει και παιδιά, έναντι 34% των ετεροφυλόφιλων.
• Τα μεγαλύτερα ποσοστά ομο / αμφιφυλόφιλων βρέθηκαν στο Λονδίνο και τη νοτιοδυτική Αγγλία. Τα χαμηλότερα βρέθηκαν στην ανατολική Αγγλία και τη βόρεια Ιρλανδία.

Εγώ δεν έχω να προσθέσω κάτι. Τα γράφει καλύτερα κάποιος άλλος:

“Και ποιος νοιάζεται; Τί σημασία έχει πόσοι γκέι υπάρχουν; Η βία και η περιφρόνηση παραμένουν, το κοινωνικό στίγμα και τα ψυχολογικά προβλήματα συνεχίζουν να κάνουν θραύση. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι υπάρχουν ακόμα αμέτρητοι άνθρωποι απομονωμένοι και τρομαγμένοι, άνθρωποι που παρενοχλούνται και γελοιοποιούνται στη δουλειά τους και το σχολείο. Γιατί λοιπόν σας κάνει εντύπωση αν δεν σας πούμε ποιοι είμαστε όταν οι δημοσκόποι έρχονται και μας χτυπούν την πόρτα;

Άλλωστε δεν χρειάζεται να ξοδεύουμε χρήματα για να προστατεύσουμε μια ομάδα ανθρώπων επειδή είναι πολλοί. Χρειάζεται ακριβώς επειδή είναι τόσο λίγοι. Και το πως ανταποκρίνεται μια κοινωνία είναι το μέτρο του πολιτισμού της.”

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Με ένα εξαιρετικά ευαίσθητο ζήτημα αποφασίζει να ασχοληθεί στο τελευταίο του τεύχος το βρετανικό γκέι περιοδικό Attitude. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες του Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας της Αγγλίας (μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ και εδώ) οι γκέι άντρες στη Βρετανία αντιμετωπίζουν μια σιωπηλή κρίση σε θέματα ψυχικής υγείας η οποία σε μεγάλο βαθμό παραμένει ακόμα ταμπού – τόσο για τους ίδιους όσο και για το δημόσιο σύστημα υγείας. Σύμφωνα με τις μελέτες οι γκέι άντρες έχουν πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να βιώνουν αισθήματα απομόνωσης, άγχους ή κατάθλιψης και να επιδεικνύουν αυτοκαταστροφική συμπεριφορά (απόπειρες αυτοκτονίας και καταχρήσεις) σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους. Τα προβλήματά αυτά επηρεάζουν τη στάση τους απέναντι στους υπόλοιπους γκέι, τη διάρκεια των σχέσεών τους αλλά και τα ρίσκα που παίρνουν στη σεξουαλική τους ζωή.

“Υπάρχει αυτό το κλισέ ότι το μόνο που κάνουμε είναι να διασκεδάζουμε” δηλώνει ο αρχισυντάκτης του περιοδικού. “Εδώ και δεκαετίες φωνάζουμε ότι δεν ντρεπόμαστε γι αυτό που είμαστε. Αν και είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να ντρεπόμαστε, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου εύκολο να απαλλαγούμε από τις τραυματικές εμπειρίες που βιώσαμε σε πιο τρυφερές ηλικίες: φόβος, ταπεινώσεις, απομόνωση, μυστικοπάθεια, ντροπή.”

Οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας ξεκαθαρίζουν ότι το να είναι κανείς ομοφυλόφιλος από μόνο του δεν αποτελεί εμπόδιο στο να ζήσει μια πλήρη, ευτυχισμένη και συναισθηματικά γεμάτη ζωή. Το πρόβλημα είναι ότι οι γκέι ως μειονότητα μεγαλώνουν και ενηλικιώνονται μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον που δεν μπορεί και δεν θέλει να τους αποδεχτεί και να καλύψει τις ανάγκες τους. Για να αντεπεξέλθουν υιοθετούν στρατηγικές που τους βοηθούν να επιβιώσουν, αλλά μακροπρόθεσμα μπορούν να επιβαρύνουν σημαντικά την ψυχολογική τους κατάσταση. Δύο είναι τα σημεία που θεωρούνται “κλειδί” στα προβλήματα ψυχικής υγείας των γκέι αντρών:

Χαμηλή αυτοεκτίμηση Από πολύ μικρή ηλικία, ένα αγόρι λαμβάνει από το οικογενειακό και σχολικό του περιβάλλον το μήνυμα ότι το να είναι “διαφορετικός” είναι κάτι αρνητικό και πρέπει να κάνει το παν για να καλυφθεί και να το κρύψει από τους γύρω του. Τα παιδιά που συνειδητοποιούν ότι κάτι δυσαρεστεί τους “μεγάλους”, συνήθως στρέφουν τα αρνητικά συναισθήματα στον ίδιο τους τον εαυτό, θεωρώντας ότι σε κάτι “φταίνε”. Οι επαφές με άλλους συνομήλικους τους επιβεβαιώνουν ότι “υστερούν” σε σχέση με τα άλλα αγόρια ή ότι αυτό που αισθάνονται είναι άσχημο, γελοίο και απαγορευμένο. Το αποτέλεσμα είναι η εσωστρέφεια, η απομόνωση, αισθήματα ντροπής και ανασφάλειας. Πολλοί γκέι έφηβοι παθιάζονται με το θέαμα, τη μουσική, το χορό και την καλλιτεχνική δημιουργία. Με αυτό τον τρόπο χτίζουν ένα “ασφαλές καταφύγιο”, ένα “κουκούλι” μέσα στο οποίο αισθάνονται ότι δεν τους αγγίζει η απόρριψη που εισπράττουν από τους άλλους.

‘Όπως γράφει ένας μπλόγκερ “η γκέι κοινότητα περιλαμβάνει πολλούς πληγωμένους ανθρώπους. Σε νεαρή ηλικία οι γκέι δεν έχουν πρότυπα μέσα στο σπίτι τους, δεν έχουν κανέναν να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τις ανασφάλειές τους. Βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι είναι “διαφορετικοί” αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει με τους νέους ανθρώπους, δεν αντιμετωπίζουν τη “διαφορετικότητά” τους σαν κάτι θετικό και υγιές. Καταλήγουν να πιστεύουν ότι είναι υποδεέστεροι, ανάξιοι να αγαπηθούν, πολίτες βήτα κατηγορίας.”

Ένα περιβάλλον έντονης σεξουαλικότητας Όταν ενηλικιωθούν οι γκέι ανακαλύπτουν ότι ο μοναδικός τρόπος για να γνωρίσουν και να συναναστραφούν με άλλους γκέι άντρες είναι μέσα από τις σεξουαλικές “πιάτσες”: ιστοσελίδες γνωριμιών, γκέι μπαρ, πάρκα, σάουνες κτλ. Ακριβώς στην ηλικία που για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους χρειάζονται συναισθηματική στήριξη από ανθρώπους που έχουν περάσει τα ίδια, ανακαλύπτουν ότι κρίνονται με μοναδικό κριτήριο το πόσο σεξουαλικά επιθυμητοί και διαθέσιμοι μπορούν να γίνουν. “Φανταστείτε να στέλναμε ένα κορίτσι να αποκτήσει τις πρώτες της ερωτικές εμπειρίες σε μπαρ για εργένηδες. Όλα αυτά είναι τραυματικά και επηρεάζουν την ψυχική υγεία. Η κοινωνική απόρριψη που έχουν βιώσει οι γκέι τους κάνει να παγιδεύονται στη σεξουαλική ελευθερία, που είναι και η μόνη που έχουν κατακτήσει” δηλώνει ένας γκέι ακτιβιστής από το Λονδίνο.

Οι συνέπειες όλων των παραπάνω είναι γνωστές: μην έχοντας που να στραφούν, πολλοί γκέι υιοθετούν τις καταχρήσεις (αλκοόλ, ναρκωτικά) σαν “φαρμακευτική αγωγή” για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους. Οι καταχρήσεις φέρνουν μαζί τους και επικίνδυνες σεξουαλικές συμπεριφορές – ένα ακόμα δείγμα αυτοκαταστροφικής διάθεσης. Η συχνή εναλλαγή ερωτικών συντρόφων είναι ένας τρόπος να μην αφήνουν κανένα να τους πλησιάσει συναισθηματικά. Κι η επικριτική και αρνητική στάση τους απέναντι στους άλλους γκέι ένας τρόπος για να καλύψουν τα αρνητικά συναισθήματα που έχουν για τον εαυτό τους.

Τίποτα από όλα τα παραπάνω όμως δεν είναι μοιραίο και αναπόφευκτο. Όλοι μπορούμε να βελτιώσουμε την ψυχολογική μας κατάσταση, φτάνει να εντοπίσουμε που βρίσκεται το πρόβλημα και να αναζητήσουμε τρόπους για να το ξεπεράσουμε. Οι ειδικοί δίνουν μερικές πολύ απλές συμβουλές:

• Αναλάβετε την ευθύνη των πράξεών σας – δεν είστε αιώνιοι έφηβοι
  
  
• Αποδεχτείτε το σώμα σας – δεν θα σας αγαπήσει κανείς μόνο γι’ αυτό
  
  
• Σταματήστε τα αρνητικά σχόλια σε βάρος των άλλων
  
  
• Αντιμετωπίστε την εξάρτηση από το σεξ και κάθε μορφής εθισμό
  
  
• Κάντε παρέα με γκέι άντρες που δεν σας ελκύουν ερωτικά
  
  
• Βρείτε ένα ”μέντορα” – κάποιον γκέι μεγαλύτερης ηλικίας που έχει περάσει τα ίδια και μπορεί να σας βοηθήσει
  
  
• Ζητήστε τη βοήθεια ενός ειδικού αν χρειαστεί. Προσοχή! Ειδικά στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχει καμία πιστοποίηση και ο καθένας μπορεί να δηλώνει “σύμβουλος ψυχικής υγείας” ή “θεραπευτής”, αυτό είναι μια πονεμένη ιστορία. Πριν επιλέξετε έναν ειδικό θα πρέπει οι ίδιοι να κάνετε μια έρευνα σε βάθος σχετικά με τις σπουδές και την επιστημονική του επάρκεια – καθώς και την επαγγελματική εμπειρία που έχει σε θέματα ψυχικής υγείας των ομοφυλόφιλων αντρών.
  
  
  

ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΟΚΤΟ: Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ

“Το σπίτι με περιμένει. Είναι το καταφύγιό μου, μακριά από τα κουδούνια του Palais Royal. Το απόλυτα παράλογο πείσμα του φυτικού βασιλείου γίνεται εκεί το παράδειγμά μου. Ξαναβρίσκω αναμνήσεις της εξοχής θαμμένες στο χρόνο, τότε που ονειρευόμουν το Παρίσι, όπως χρόνια αργότερα θα ονειρευόμουν να αποδράσω απ’ αυτό. Τα νερά στις δεξαμενές και το φως του ήλιου ζωγραφίζουν στους τοίχους του δωματίου μου κυματισμούς σαν από ψεύτικο μάρμαρο. Η άνοιξη ξεφαντώνει παντού.”

 

Εδώ και τρεις μήνες έχει ανοίξει για το κοινό ως μουσείο το σπίτι του μεγάλου ζωγράφου, σκηνοθέτη και συγγραφέα Ζαν Κοκτό στο Μιλί-Λα-Φορέ, 51 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Παρισιού.  Πραγματικός “αναγεννησιακός άνθρωπος”,  o Cocteau διέπρεψε σε όλες τις τέχνες - αν και οι συμπατριώτες του τον αποκαλούν “ο Ποιητής” καθώς θεωρούσε ότι όλα του τα έργα αποτελούν μορφές ποιητικής έκφρασης. Συναναστράφηκε κοινωνικά και συνεργάστηκε επαγγελματικά με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα τον οποίο και σημάδεψε με το πολύπλευρο ταλέντο του: Μαρσέλ Προυστ, Αντρέ Ζιντ, Πάμπλο Πικάσο, Γκιγιόμ Απολινέρ, Αμεντέο Μοντιλιάνι, Σεργκέι Ντιαγκίλεφ, Ερίκ Σατί, Κολέτ, Κοκό Σανέλ, Εντίθ Πιαφ, Ζαν Ζενέ: η λίστα είναι πραγματικά ατελείωτη.

Ο Κοκτό αγοράζει το σπίτι το 1947 και μένει εκεί μέχρι το θάνατό του το 1963. Το ανακαλύπτει τον καιρό που διατηρεί δωδεκαετή θυελλώδη δεσμό με το Ζαν Μαρέ, το μεγαλύτερο γόη του γαλλικού κινηματογράφου,  ο οποίος θα σώσει το συγγραφέα από την εξάρτησή του στο όπιο και θα πρωταγωνιστήσει σε ταινίες του όπως “Η Ωραία και το Τέρας”. Όταν ο δεσμός τους λήγει, ο Κοκτό συνδέεται με τον εξίσου ελκυστικό νεαρό ηθοποιό Εντουάρ Ντερμίτ (πρωταγωνιστή στην κινηματογραφική μεταφορά των “Τρομερών Παιδιών”) τον οποίο και θα υιοθετήσει προκειμένου να του κληροδοτήσει την περιουσία του. Μετά το θάνατο του ποιητή το 1963, ο Ντερμίτ απαρηγόρητος κλείνεται στο σπίτι παρέα με τις αναμνήσεις του. Αν και διατηρεί ανέπαφη μια ανυπολόγιστης αξίας καλλιτεχνική συλλογή που αριθμεί 300 έργα τέχνης, δεν θα καταφέρει μέχρι το θάνατό του το 1995 να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του: να μετατρέψει σε μουσείο το σπίτι όπου έζησε και πέθανε ο Jean Cocteau.

Δύο αυτοπροσωπογραφίες του Κοκτό και ένα πορτρέτο που του έφτιαξε ο Γουόρχολ.

Το σπίτι αγοράστηκε το 2001 από τον Πιερ Μπερζέ, χήρο, συνεταίρο  και διαχειριστή της περιουσίας του Ιβ Σεν Λοράν, μεγάλο μαικήνα των τεχνών και διάσημο για τη φιλανθρωπική του δράση σχετικά με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και τη μάστιγα του Αids. Από την πρώτη στιγμή ο Μπερζέ θα βάλει μπροστά το σχέδιό του για να γίνει πραγματικότητα το όνειρο του Ντερμίτ: χρειάστηκαν εννιά χρόνια και 8 εκατομμύρια ευρώ με τη συνδρομή των τοπικών αρχών  και του οίκου Καρτιέ για να ανοίξει επιτέλους το σπίτι ως μουσείο για το κοινό. Πέρα από τους κήπους, την επίπλωση και τη διακόσμηση που φέρουν τη σφραγίδα της μεγαλοφυίας του Κοκτό, ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να δει πίνακες, σχέδια, φωτογραφίες, χειρόγραφα και γλυπτά με την υπογραφή όχι μόνο του ίδιου αλλά και καλλιτεχνών με τους οποίους συνδέθηκε φιλικά όπως ο Πικάσο, ο Γουόρχολ και ο Μοντιλιάνι. Στα εγκαίνια παραβρέθηκε ο υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας Φρεντερίκ Μιτεράν.

Πορτρέτα του Κοκτό από τους Μοντιλιάνι, Ντιέγκο Ριβέρα και Μοϊζ Κίζλινγκ.

 
Ο Κοκτό θα παραμείνει για πάντα στο πάνθεον της γαλλικής κουλτούρας για τον τρόπο που συνδύασε τον κλασικισμό και την πρωτοπορία σε μυθιστορήματα όπως  τα “Τρομερά Παιδιά”, θεατρικά έργα όπως οι “Τρομεροί Γονείς”, η “Ανθρώπινη Φωνή” και η “Διαβολική Μηχανή” και ταινίες όπως η “Ωραία και το Τέρας” και η τριλογία του “Ορφέα” καθώς και τις συνεργασίες του με τα “Ρωσικά Μπαλέτα” του Ντιαγκίλεφ. Πέρα από τη σχέση του με το  Μαρέ (η αλληλογραφία τους  πουλήθηκε πέρσι σε δημοπρασία για το αστρονομικό ποσό των 240 χιλιάδων ευρώ!) και τον Ντερμίτ, ο ποιητής συνδέθηκε ερωτικά και με το νεαρό ποιητή Ρεϊμόν Ραντιγκέ.

Αυτός ο πρώτος του έρωτας ήταν και ο πιο οδυνηρός: ο ξαφνικός θάνατος του Ραντιγκέ το 1923 ήταν αυτός που τον βύθισε στη θλίψη και τον έριξε στην κόλαση του οπίου. Ήταν η γνωριμία του με το  Ζαν Μαρέ που του έσωσε τη ζωή - αλλά και τον ταλαιπώρησε συναισθηματικά με τις απιστίες του. Πάντως, ακόμα και σε περιόδους πολύ δύσκολες όπως η γερμανική κατοχή –όταν είχαν μπει στο στόχαστρο του ακροδεξιού τύπου- οι δύο άντρες δεν έκρυψαν ποτέ ότι μοιράζονται τη ζωή τους. Σε όλη του τη ζωή ο Κοκτό στηλίτευε στα γραπτά του την ομοφοβία, όπως σε αυτό εδώ το απόσπασμα:

“Όσο πίσω και να γυρίσω στις αναμνήσεις μου, ακόμα και στην εποχή που ακόμα ο νους δεν επηρεάζει τις αισθήσεις, βρίσκω ίχνη του έρωτά μου για τα αγόρια. Πάντα αγαπούσα το ισχυρό φύλο, που βρίσκω πλέον θεμιτό να το αποκαλώ “το ωραίο φύλο”. Για τις  δυστυχίες μου ευθύνεται μια κοινωνία που καταδικάζει το σπάνιο σαν να είναι έγκλημα και μας υποχρεώνει να αρνηθούμε την πραγματική κλίση μας.”

Ο Κοκτό με το Ζαν Μαρέ, ο Μαρέ στο “Ορφέα” και ο Εντουάρ Ντερμίτ



Πέρα από την αγάπη και το θαυμασμό που έτρεφε ο Κοκτό για την Ελλάδα,  η σημερινή ανάρτηση συνδέεται με τη χώρα μας για έναν ακόμα λόγο: δείχνει πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σε κοινωνίες όπου ιδιώτες και Πολιτεία κάνουν το παν για να προστατεύσουν και να αναδείξουν την πολιτιστική τους κληρονομιά. Για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά, δεν χρειάζεται παρά να κάνει την οδυνηρή σύγκριση με την περίπτωση της πολύτιμης κληρονομιάς του Αλέξανδρου Ιόλα που αφέθηκε να ρημάξει και να σκορπιστεί από όλους τους άμεσα εμπλεκόμενους, ιδιώτες και κράτος.

Ο Ζαν Κοκτό διάλεξε για τελευταία του κατοικία το παρεκκλήσι του Saint Blaise des Simples το οποίο διακόσμησε ο ίδιος, λίγα μέτρα από το σπίτι του στο Μιλί-Λα-Φορέ. Στο δάπεδο μια επιγραφή σημαδεύει το σημείο όπου αναπαύεται για πάντα: “Je reste avec vous” – “Παραμένω Μαζί Σας”.

 

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΚΕΪ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ;

Οι γκέι άντρες κερδίζουν κατά μέσο όρο 6,5% λιγότερο στον ιδιωτικό τομέα και 5,5% στο δημόσιο σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους συναδέλφους τους του ίδιου φύλου. Αντίθετα οι λεσβίες κερδίζουν λιγότερα σε σχέση με τους άντρες χωρίς όμως οι αποδοχές τους να διαφέρουν σημαντικά από αυτές των υπόλοιπων γυναικών. Αυτά είναι τα αποτελέσματα 12ετούς έρευνας στη γαλλική αγορά εργασίας που πραγματοποίησαν δύο οικονομολόγοι του πανεπιστημίου του Ιβρί και δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Libération.

Οι συγκρίσεις στις αποδοχές αφορούν μισθωτούς που εργάζονται σε επιχειρήσεις αντίστοιχου μεγέθους, με αντίστοιχα προσόντα και στο ίδιο επίπεδο ευθύνης. Στην έρευνα συμμετείχαν 904 άτομα που είχαν σταθερή σχέση με άτομο του ίδιου φύλου. Από αυτούς 788 ήταν μισθωτοί. Καθώς το 65% των ομοφυλόφιλων στη Γαλλία δεν αποκαλύπτουν τη σεξουαλικότητά τους στο χώρο εργασίας τους, εκφράζονται φόβοι ότι οι μισθολογικές διακρίσεις είναι ακόμα χειρότερες για όσους είναι “out”.

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, οι γκέι άντρες είναι άνεργοι σε μεγαλύτερα ποσοστά σε σχέση με τους στρέιτ άντρες (11% έναντι 4%) παρά το γεγονός ότι το επίπεδο σπουδών τους είναι ψηλότερο (40% έχουν πανεπιστημιακό πτυχίο έναντι 24% για τους ετεροφυλόφιλους). Στις λεσβίες η κατάσταση αντιστρέφεται, καθώς το ποσοστό ανεργίας τους είναι μόλις το ένα τρίτο των ετεροφυλόφιλων γυναικών (8% έναντι 24%). Τις διακρίσεις σε βάρος των γκέι αντρών επιβεβαιώνουν και αντίστοιχες έρευνες που δημοσιεύτηκαν στις ΗΠΑ και τον Καναδά το 2007. Σύμφωνα με αυτές, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι γκέι κερδίζουν από 10% ως 30% λιγότερο σε σχέση με τους ετερό άντρες συναδέλφους τους σε αντίστοιχες θέσεις.

Από ό,τι φαίνεται λοιπόν η ομοφυλοφιλία έχει το τίμημά της για τους άντρες εργαζόμενους. Οι ερμηνείες του φαινομένου ποικίλουν. Πολλοί ερευνητές στις ΗΠΑ και τη Γαλλία κάνουν λόγο για μια κουλτούρα ματσισμού και ετεροσεξισμού που κυριαρχεί στους χώρους εργασίας και ευθύνεται για τις διακρίσεις τόσο σε βάρος των γυναικών όσο και των γκέι αντρών. “Τα στελέχη των επιχειρήσεων ζητούν άτομα που να έχουν το ίδιο προφίλ με τους ίδιους: λευκούς παντρεμένους άντρες κάτω των 50. Ανθρώπους που να μοιράζονται τις ίδιες αξίες και τα ίδια ενδιαφέροντα εκτός δουλειάς. Οποιοσδήποτε δεν ταιριάζει με αυτό το προφίλ θεωρείται ότι στερείται “δυναμισμού” και άρα δεν είναι κατάλληλος για διοικητικές θέσεις ευθύνης” εξηγεί διευθυντικό στέλεχος σε εταιρεία ανθρώπινου δυναμικού της Λυόν.

Οι γκέι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν ένα ναρκοπέδιο διακρίσεων τόσο στον ιδιωτικό όσο και το δημόσιο τομέα. Οι ίδιες έρευνες δείχνουν ότι το μισθολογικό χάσμα σε βάρος των ομοφυλόφιλων αυξάνεται όσο αυξάνεται η ηλικία και το επίπεδο ευθύνης, ακόμα και στο δημόσιο τομέα όπου χάρη στους ανώνυμους διαγωνισμούς προσλήψεων οι μισθολογικές διακρίσεις για τους νεοπροσληφθέντες είναι μηδαμινές. Όσο περνούν τα χρόνια όμως τόσο δυσκολότερο είναι να κρύψει κάποιος τη “διαφορετικότητά” του. Το γεγονός ότι δεν έχει παντρευτεί, ότι δεν παρουσιάζει συντρόφους του άλλου φύλου σε επαγγελματικές εκδηλώσεις ή ότι χαρακτηρίζεται από κρυψίνοια στην προσωπική του ζωή τον κατατάσσει αυτόματα στους “διαφορετικούς” ακόμα κι όταν ο ίδιος είναι “διακριτικός” σε σχέση με την ομοφυλοφιλία του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με τη γαλλική έρευνα μόλις το 40% των γκέι εργαζόμενων δουλεύει πάνω από 5 χρόνια στην ίδια εταιρεία έναντι 70% για τους στρέιτ συναδέλφους τους. Είναι μία ένδειξη ότι οι γκέι αλλάζουν συχνότερα εργασία – ίσως γιατί τα προβλήματα εταιρικής “κουλτούρας” και προσαρμογής στο εκάστοτε εργασιακό περιβάλλον είναι μεγαλύτερα. Ενδεχομένως αυτό τους κάνει να “συμβιβάζονται” και μισθολογικά, επιλέγοντας δουλειά με κριτήριο περισσότερο την ατμόσφαιρα που επικρατεί στο χώρο εργασίας και λιγότερο τα χρήματα.

Μία άλλη εξήγηση έχει να κάνει με την αυξημένη ορατότητα της ομοφυλοφιλίας στη σύγχρονη κοινωνία που ίσως παρασύρει πολλούς γκέι να είναι περισσότερο “ανοιχτοί” απέναντι σε κάποιους συναδέλφους τους σε σχέση με την προσωπική τους ζωή. Αυτό μπορεί να τους εκθέτει σε διακρίσεις ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν το γνωρίζουν καθώς, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, το 28% των γάλλων παραδέχεται ότι “δεν αισθάνεται άνετα” να έχει για συνεργάτη έναν ομοφυλόφιλο (και βεβαίως πολύ περισσότεροι το σκέφτονται χωρίς να το παραδέχονται). “Παρά τα βήματα που έχουν γίνει, η δυναμική της ορατότητας και της κοινωνικής αποδοχής αποδεικνύεται περίπλοκη και γεμάτη αντιφάσεις” σημειώνει σχετικά ένας αμερικάνος ερευνητής.

Μια τελευταία προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου παραπέμπει στην οικογενειακή κατάσταση αλλά και…τον οικογενειακό καταμερισμό εργασίας των ομόφυλων ζευγαριών. Καθώς έχει υπολογιστεί ότι οι παντρεμένοι άντρες κερδίζουν 10% περισσότερο από τους ανύπαντρους στις ίδιες θέσεις, οι γκέι άντρες βρίσκονται αυτόματα σε δυσμενέστερη θέση. Αντίθετα η ίδια κατάσταση λειτουργεί υπέρ των λεσβιών, καθώς γυναίκες ανύπαντρες και χωρίς παιδιά θεωρούνται πιο “συμφέρουσες” για τους εργοδότες. Επιπλέον στα γκέι ζευγάρια και οι δύο συνεισφέρουν το ίδιο στο νοικοκυριό, με αποτέλεσμα λιγότερο χρόνο διαθέσιμο για την εργασία σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους άντρες. Αντίθετα στις λεσβίες η ισότητα στο σπίτι σημαίνει ότι μπορούν να διαθέσουν περισσότερες ώρες στο γραφείο σε σχέση με τις ετεροφυλόφιλες συναδέλφους τους.

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ: ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΕΪ & ΛΕΣΒΙΑΚΟ ΚΟΙΝΟ

Πιο γκέι από ποτέ οι φετινές “Νύχτες Πρεμιέρας” που περιλαμβάνουν ένα ειδικό αφιέρωμα στον -εξαιρετικά υποτιμημένο σύμφωνα με πολλούς- 40χρονο γάλλο σκηνοθέτη Σεμπαστιέν Λιφσίτς. Έξι ταινίες του πρόκειται να προβληθούν στο φεστιβάλ – οι περισσότερες με ομοερωτική θεματολογία και περιεχόμενο. Θα έχουμε επίσης την ευκαιρία να δούμε τις δυο πιο πολυσυζητημένες αμερικάνικες παραγωγές του ερχόμενου χειμώνα με τρία διάσημα αστέρια του Χόλιγουντ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους: τους Τζούλιαν Μουρ, Ανέτ Μπένινγκ και Τζέιμς Φράνκο. Επιπλέον μια εξίσου πολυαναμενόμενη γαλλική παραγωγή με θέμα τον εκτοπισμό των ομοφυλόφιλων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Λεπτομέρειες παρακάτω.

”Οι μετανοήσαντες” (Ångrarna) του Marcus Lindeen
Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου, 23:45, κινηματογράφος Απόλλων

Δύο σουηδοί που πραγματοποίησαν επέμβαση διόρθωσης φύλου για να γίνουν γυναίκες και στη συνέχεια το μετάνιωσαν, συναντιούνται για πρώτη φορά στα 60 τους – και διηγούνται τις προσπάθειές τους να ανατρέψουν το αποτέλεσμα των επεμβάσεων στο ντοκιμαντέρ ενός νεαρού κινηματογραφιστή που μόλις πρόσφατα αποφοίτησε από το Δραματικό Ινστιτούτο της Στοκχόλμης.


”Σχεδόν Όλα” (Presque Rien) του Sébastien Lifshitz
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου, 22:45, Δαναός



Σίγουρα η πιο γνωστή ταινία στη μέχρι τώρα καριέρα του Λιφσίτς, το “Σχεδόν Όλα” είναι η γλυκόπικρη ιστορία δύο εφήβων που συναντιούνται στις καλοκαιρινές διακοπές, ερωτεύονται με πάθος και παλεύουν να χτίσουν το δεσμό τους μέσα σε ένα φόντο οικογενειακών πιέσεων και προβλημάτων. Η σκηνή που κάνουν έρωτα στην αμμουδιά είναι σίγουρα από τις πιο εμβληματικές στιγμές γκέι ερωτισμού στην ιστορία του κινηματογράφου.

“Τα Παιδιά είναι Εντάξει” (The Kids are Alright) της Lisa Cholodenko
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου, 17:30, Δαναός



Το φεστιβάλ μάλλον προσπαθεί να τρελάνει το γκέι και λεσβιακό κοινό του, αφού οι περισσότερες σχετικές ταινίες προβάλλονται το Σάββατο – και κάποιες δυστυχώς ταυτόχρονα. Οι έφηβες κόρες της Ανέτ Μπένινγκ και της Τζούλιαν Μουρ, που υποδύονται ένα λεσβιακό ζευγάρι, αναζητούν τον ανώνυμο δότη σπέρματος που είναι ο βιολογικός τους πατέρας. Γνωρίζοντάς τον θα καταφέρουν να φέρουν τα πάνω-κάτω στη μοναχική του ζωή, αλλά και η δική του παρουσία πρόκειται να αλλάξει τη δυναμική της τετραμελούς οικογένειας. Η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο Teddy ως το καλύτερο φιλμ ΛΟΑΔ θεματολογίας στο φεστιβάλ του Βερολίνου.


”Το Δέντρο και το Δάσος” (L'Arbre et la Forêt) των Olivier Ducastel και Jacques Martineau
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου, 18:00, Απόλλων

Ένας δασοκόμος από την Αλσατία αρνείται να παραστεί στην κηδεία του πρωτότοκου γιου του. Η αλήθεια αποκαλύπτεται μια εβδομάδα αργότερα κατά τη διάρκεια ενός οικογενειακού γεύματος: τον καιρό της γερμανικής κατοχής είχε εκτοπιστεί σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης όχι για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, αλλά επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Μαθαίνοντας την αλήθεια, ο γιος του τον όρκισε να μην μιλήσει πουθενά και του απαγόρευσε να έρθει στην κηδεία του. Η ταινία στηρίζεται στην πραγματική ιστορία του ομοφυλόφιλου Πιερ Ζεέλ.

“Το Ουρλιαχτό” (The Howl) των Rob Epstein και Jeffrey Friedman
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου, 22:30, Δαναός



Η ταινία στην οποία ο αγαπημένος σε όλους μας Τζέιμς Φράνκο υποδύεται τον ‘Αλεν Γκίνσμπεργκ, ομοφυλόφιλο ποιητή της δεκαετίας του ‘50 που με το έργο του σημάδεψε τη γενιά των “μπίτνικ”. Όταν το 1956 κυκλοφορεί τη συλλογή του “Ουρλιαχτό”, ο Γκίνσμπεργκ σύρεται στα δικαστήρια, κατηγορούμενος για προσβολή των ηθών. Πρόκειται για μία από τις πιο διάσημες λογοτεχνικές δίκες στην ιστορία των ΗΠΑ.

“Kaboom” του Greg Araki
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου, 00:30, Απόλλων

Η καινούρια ταινία του Γκρεγκ Αράκι - εμβληματικής φιγούρας του επονομαζόμενου “νέου queer σινεμά” - συνδυάζει το θρίλερ, την κωμωδία και την ταινία τρόμου με ένα καστ καυτών νεαρών πρωταγωνιστών. Κάπου ανάμεσα στα μπλεξίματά του με μια όμορφη συμφοιτήτρια και τον ελκυστικό αλλά ανεγκέφαλο σέρφερ συγκάτοικό του, ένας αμφιφυλόφιλος πρωτοετής στο κολλέγιο αποκαλύπτει μια δολοφονική συνωμοσία σε κάποιο κατά τα άλλα ειδυλλιακό θέρετρο της νότιας Καλιφόρνιας.


"Η Άγρια Πλευρά" (Wild Side) του Sébastien Lifshitz
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου, 22:15, Αττικόν

Σε αυτή την ταινία που κέρδισε το βραβείο Teddy το 2004, ο Λιφσίτς διηγείται την ιστορία ενός τρίου που αποτελείται από μία νεαρή τρανσέξουαλ, ένα μαροκινό που κάνει πεζοδρόμιο και ενα ρώσο λιποτάκτη από την Τσετσενία. ‘Οταν η Σιλβί πρέπει να επιστρέψει στην πόλη που μεγάλωσε για να βρεθεί στο πλευρό της μητέρας της που χαροπαλεύει, οι δύο άντρες που μοιράζονται το κρεβάτι αλλά και τα συναισθήματά της θα την ακολουθήσουν.

"Μέσα στο Δάσος" του 'Αγγελου Φραντζή
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου, 20:00, Απόλλων


Σε μια σύγχρονη εκδοχή του παραμυθιου "Χάνσελ και Γκρέτελ", δύο αγόρια κι ένα κορίτσι εξερευνούν τη σεξουαλικότητά τους σαν πρωτόπλαστοι στην παγανιστική αγκαλιά της άγριας ελληνικής φύσης. Η ταινία του 39χρονου σκηνοθέτη -που δηλώνει αμφιφυλόφιλος ο ίδιος- μας υπόσχεται ιδιαίτερα τολμηρές ερωτικές σκηνές - ανάμεσά τους μία που διαδραματίζεται μέσα σε μία εκκλησία.

"Ταξίδι στο Νότο" (Plein Sud) του Sébastien Lifshitz
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου, 20:15, Αττικόν

Οδηγώντας προς το νότο, ο 27χρονος Σαμ γνωρίζει δύο αδέλφια που κάνουν oτο-στοπ. Η πολύ ελκυστική Λέα αγαπάει τους άντρες αλλά και τον αδελφό της Ματιέ. Όλοι μαζί ξεκινούν ένα μακρύ ταξίδι προς την Ισπανία στη διάρκεια του οποίου θα γνωριστούν, θα μαλώσουν και θα αγαπηθούν. Αλλά ένα μυστικό από το παρελθόν του Σαμ τον απομονώνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο.


"Ανοιχτά Σώματα" (Les Corps Ouverts) του Sébastien Lifshitz
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου, 22:15, Δαναός



Από τις πρώτες ταινίες μικρού μήκους που σκηνοθέτησε ο Λιφσίτς, τα “Ανοιχτά Σώματα” παρακολουθούν την ιστορία ενός νεαρού αμφιφυλόφιλου αραβικής καταγωγής ανάμεσα στο κρεβάτι ενός σκηνοθέτη στον οποίο αρνείται την τρυφερότητα, την προσπάθειά του να κερδίσει μια κοπέλα μέσω της ποίησης και τις νύχτες που αναζητά ανώνυμο σεξ στις σκοτεινές αίθουσες του Παρισιού. Το θέμα της σύγκρουσης των ταυτοτήτων αλλά και της αδύναμης, απούσας πατρικής φιγούρας πρόκειται να απασχολήσουν το σκηνοθέτη και στις επόμενες ταινίες του.

ΓΚΕΪ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΑ “ΒΡΩΜΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ” ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΟ ΙΡΑΚ

Για κάποιους είναι προδότης. Για άλλους είναι ένας ομοφυλόφιλος που ξεσηκώθηκε, αντιδρώντας στη θεσμοθετημένη ομοφοβία του αμερικάνικου στρατού και την περιθωριοποίηση που βίωσε σε ολόκληρη τη ζωή του. Και για το ειρηνιστικό κίνημα της Αμερικής δεν είναι τίποτα λιγότερο από ήρωας.

Ο λόγος για τον 22χρονο δεκανέα Μπράντλεϊ Μάνινγκ που υπηρέτησε στις υπηρεσίες πληροφοριών του αμερικάνικου στρατού στο Ιράκ και σήμερα κρατείται στις στρατιωτικές φυλακές υψίστης ασφαλείας της Βιρτζίνια. Ο Μάνινγκ κατηγορείται ότι ήταν αυτός που παρέδωσε στην ιστοσελίδα Wikileaks 150 χιλιάδες διπλωματικά τηλεγραφήματα και 90 χιλιάδες απόρρητες εκθέσεις των υπηρεσιών πληροφοριών σχετικά με τη δράση των αμερικάνικων δυνάμεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Στο μεταξύ είχε ήδη αποκαλύψει στους ανωτέρους του ότι είναι ομοφυλόφιλος, πράγμα που σύμφωνα με τον ισχύοντα κανονισμό σημαίνει την καθαίρεσή του από το στράτευμα. Πρώτα όμως θα πρέπει να κριθεί από τη στρατιωτική δικαιοσύνη για τις κατηγορίες που αντιμετωπίζει.

Στις πληροφορίες που φέρεται να έχει φέρει στη δημοσιότητα ο Μάνινγκ συμπεριλαμβάνεται και αυτό εδώ το βίντεο που καταγράφει την έφοδο ενός ελικοπτέρου Απάτσι στα περίχωρα της Βαγδάτης το 2007. Στη διάρκεια της εφόδου σκοτώθηκαν εν ψυχρώ 12 άτομα, ανάμεσά τους δύο δημοσιογράφοι του πρακτορείου Ρόιτερ. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν και ο Μάνινγκ βρίσκεται στη φυλακή, κανείς από το πλήρωμα του Απάτσι δεν έχει συλληφθεί. Μετά από έρευνα, ο αμερικανικός στρατός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ενέργειές τους ήταν σύμφωνες “με το Δίκαιο του Πολέμου και τους στρατιωτικούς κανονισμούς”.

Άνθρωπος που πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, ο Μάνινγκ αντιμετώπισε από πολύ νωρίς τη χλεύη των συνομηλίκων του ως “κομπιουτεράκιας” και σεξουαλικά διαφορετικός. Σύμφωνα με τους φίλους του, αποφάσισε να καταταγεί στο στρατό το 2007 για να “βάλει σε μια τάξη τη ζωή του” και να βρει χρήματα για να πληρώσει τις σπουδές του. Προηγουμένως ο επίσης στρατιωτικός πατέρας του, μαθαίνοντας για την ομοφυλοφιλία του γιού του, τον είχε διώξει από το σπίτι.

Την αποδοχή που έψαχνε δεν μπόρεσε να τη βρει στο στρατό - ένα περιβάλλον ιδιαίτερα εχθρικό, όπου κάθε ομοφυλόφιλος διακινδυνεύει ανά πάσα στιγμή την άμεση αποστράτευση. Ο Μάνινγκ παραπονιόταν συχνά για τη συμπεριφορά των ανωτέρων του και αμέσως μετά τη βασική του εκπαίδευση ήρθε η μετάθεση για το Ιράκ. Λίγο πριν είχε γνωρίσει και ερωτευτεί ένα νεαρό μουσικό από τη Βοστώνη. Στις φοιτητικές παρέες του φίλου του βρήκε μια ατμόσφαιρα εντελώς διαφορετική από εκείνη του στρατού: δεκτική απέναντι στη σεξουαλική του ταυτότητα, τις προοδευτικές πολιτικές του απόψεις και τη μανία του με τους υπολογιστές. Εκεί επηρεάστηκε από έναν κύκλο ανθρώπων πολιτικοποιημένων που μοιράζονταν το πάθος του για την τεχνολογία.

“Ο Μάνινγκ μπόρεσε να ταυτιστεί με το λαό του Ιράκ που υποφέρει από τη φιλοπόλεμη πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης, εν μέρει γιατί ανήκει και ο ίδιος σε μια μειονότητα που γεύεται την άδικη μεταχείριση του αμερικανικού στρατού και της κοινωνίας γενικότερα” δηλώνει από την πλευρά του ο Τζεφ Πάτερσον, μέλος αντιπολεμικής οργάνωσης που έχει αναλάβει την υπεράσπιση του Μάνινγκ. Η οργάνωση καταγγέλλει τη “δυσφήμιση ενός θαρραλέου και ιδεαλιστή νεαρού άντρα” από τις στρατιωτικές αρχές με σκοπό να στραφεί η προσοχή της κοινής γνώμης μακριά από την αμερικάνικη πολιτική στη Μέση Ανατολή. Από τη μεριά του ο στρατός τον παρουσιάζει ως μια διαταραγμένη περίπτωση που έπασχε από ψευδαισθήσεις μεγαλείου.

Αν καταδικαστεί, ο Μάνινγκ αντιμετωπίζει ως και 50 χρόνια στη φυλακή.

[via]

Ο GAY SUPER HERO ΣΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ

Με την ευκαιρία της προβολής αυτού του βίντεο, θέλω να ευχαριστήσω τους συντελεστές της “Νέας Τηλεόρασης” στην Κρήτη που έκαναν τον κόπο να αναζητήσουν μαρτυρίες καθημερινών ομοφυλόφιλων της “διπλανής πόρτας” - και μάλιστα για μια εκπομπή που απευθύνεται στο κοινό της ελληνικής επαρχίας. Μακάρι να ακολουθούσαν το παράδειγμά τους και οι συνάδελφοί τους δημοσιογράφοι της Αθήνας…

Εύχομαι καλή επιστροφή σε όλους και καλή δύναμη για το χειμώνα που έρχεται :-)