ΑΝΑΜΕΙΝΑΤΕ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΣΑΣ: ΟΤΑΝ Η “ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ” ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Ειδική τηλεφωνική γραμμή της αστυνομίας όπου ο καθένας θα μπορεί να καταγγέλλει επιθέσεις ρατσιστικής βίας ακόμα και ανώνυμα, ανακοίνωσε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης σύμφωνα με αυτό εδώ το δημοσίευμα:

“Τα νέα τμήματα αντιμετώπισης της ρατσιστικής βίας που  θα λειτουργήσουν αρχικά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και κατόπιν σε όλη την επικράτεια, καθώς και τη λειτουργία τηλεφωνικής γραμμής για την υποβολή καταγγελιών για ρατσιστικά κρούσματα, ανακοίνωσε ο κ. Δένδιας, επισημαίνοντας ότι «η χώρα δεν στερείται νομικού οπλοστασίου όσον αφορά τη ρατσιστική βία».

Τα τμήματα αυτά, σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα, εντάσσονται στις Υποδιευθύνσεις Κρατικής Ασφάλειας και έχουν ως αποστολή «την πρόληψη και δίωξη αδικημάτων που διαπράττονται σε βάρος προσώπων ή ομάδας προσώπων αποκλειστικά και μόνο λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής ή του θρησκεύματος τους».

Ακόμη το 1ο Τμήμα της Κρατικής Ασφάλειας μετονομάζεται σε «Τμήμα Κοινωνικών Ζητημάτων και Αντιμετώπισης Ρατσισμού» και στις αρμοδιότητες του θα είναι και η τήρηση στατιστικών στοιχείων αναφορικά με περιστατικά ρατσιστικής βίας.”

Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι σκοπός του υπουργού είναι απλώς να ρίξει στάχτη στα μάτια όσων καταγγέλλουν ότι η αστυνομία κάνει “τα στραβά μάτια”  στην ακροδεξιά τρομοκρατία, γεγονός παραμένει ότι -σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα- η εκπαίδευση του προσωπικού των νέων τμημάτων  ούτε καν ως πρόθεση δεν  περιλαμβάνει την πρόληψη, δίωξη ή καταγραφή περιστατικών οργανωμένης βίας σε βάρος των ομοφυλόφιλων και τρανς πολιτών αυτής της χώρας. Όσο για τους δημοσιογράφους που παρέστησαν στη συνέντευξη τύπου και δεν μπήκαν καν στον κόπο να ενοχλήσουν τον υπουργό για  αυτή τη μικρή παράλειψη, προφανώς η δική τους εκπαίδευση περιλαμβάνει ακόμα λιγότερα.

Πολύ απλά, αν είστε ομοφυλόφιλος, ζείτε στην Ελλάδα και κινδυνεύετε, αναμείνατε στο ακουστικό σας.

Όσο για τις διάφορες καταγγελίες για  ομοφοβικές επιθέσεις από χρυσαυγίτες που διαδίδονται  μέσω Facebook και Τwitter, μπορεί κάποιοι να επιδεικνύουν τον αγωνιστικό τους οίστρο αναπαράγοντας αυτές τις καταγγελίες σε διάφορες ”φιλικές” ιστοσελίδες και να εμφανίζονται στη συνέχεια  ως “υπερασπιστές του γένους” διοργανώνοντας συναντήσεις και συγκεντρώσεις, αλλά φαίνεται πως  όλη αυτή η μαχητικότητα προορίζεται αποκλειστικά για “εσωτερική κατανάλωση”. Υπουργοί και αστυνομία όχι μόνο κωφεύουν αλλά σφυρίζουν αμέριμνοι αφού, πέρα από την αναπαραγωγή των γνωστών κλισέ της αντι-φασιστικής συνθηματολογίας, κανείς δεν δείχνει τη διάθεση να παρέμβει ουσιαστικά και να διαταράξει τη νιρβάνα τους…

Και φυσικά δεν σφυρίζουν αμέριμνα μόνο οι υπουργοί αλλά και τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση. Παράδειγμα η Δημ.Αρ. του κ. Κουβέλη που απειλεί να καταψηφίσει τα μέτρα αν η τρόικα επιμείνει να κοπεί το επίδομα 10% του μισθού που δίνεται στους παντρεμένους. Ούτε κουβέντα βέβαια από τον κ. Κουβέλη και τους υπόλοιπους αρχηγούς για εκείνους τους έλληνες πολίτες που δεν μπορούν καν να λάβουν το συγκεκριμένο επίδομα γιατί πολύ απλά δεν τους δίνεται το δικαίωμα να παντρευτούν τον σύντροφό τους. Όπως δεν μπορούν να λάβουν τις σχετικές φορολογικές ελαφρύνσεις και ένα σωρό άλλα προνόμια των παντρεμένων. Να παραμείνει το επίδομα γάμου αλλά μόνο για τους χαμηλόμισθους αντιπροτείνει ο κ. Βενιζέλος. Προφανώς όταν χιλιάδες χαμηλόμισθοι αποκλείονται ήδη από το επίδομα λόγω διακρίσεων,  η κοινωνική του ευαισθησία στοιχίζει λιγότερο στον προϋπολογισμό…

 

 

ΛΟΡΕΝΣ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ: “ΣΗΚΩΣΑ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΛΗΜΜΥΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΩ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”

“Για όλα τα πράγματα που οι άνθρωποι λένε ότι εκτιμούν –τον έρωτα, τη συντροφικότητα, τη φιλία- η ετεροφυλοφιλία λειτουργεί ως ένα απίθανο υποκατάστατο. Η γυναίκα δεν είναι παρά μια μηχανή φυσικής εξάσκησης προορισμένη να ικανοποιεί τις σαρκικές ορέξεις του άντρα. Όμως εκείνος δεν μπορεί να βρει αυτό που αναζητά  πραγματικά παρά μόνο ανάμεσα στους ομοίους του, εκεί όπου η σαρκική ένωση συνοδεύεται από την πνευματική: Ένα παθιασμένο ερωτικό παζάρι που ικανοποιεί αυτή την ισχυρή επιθυμία της ανθρώπινης φύσης και προσφέρει κάτι περισσότερο από τη σαρκική έλξη. Γι’ αυτό το λόγο οι δεσμοί μεταξύ αντρών είναι τόσο έντονοι, τόσο προφανείς και τόσο απλοί.”

Το 1919, χρονιά κατά την οποία εκδόθηκαν “Οι επτά στύλοι της σοφίας” του Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (ανθρώπου που έμεινε στην ιστορία ως ο “Λόρενς της Αραβίας”) ο ίδιος ο συγγραφέας λογόκρινε το παραπάνω απόσπασμα το οποίο δεν θα εμφανιστεί παρά στην πλήρη έκδοση, δεκαετίες μετά τον θάνατό του. Και ήταν αυτή η παράγραφος που θα έπειθε ακόμα και τους πιο δύσπιστους για την πραγματική ερωτική φύση ενός από τους θρύλους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά τις κλασικές σπουδές του στην Οξφόρδη, ο Λόρενς φεύγει για τη Μέση Ανατολή όπου συμμετέχει σε αρχαιολογικές ανασκαφές στη Συρία και τη Μεσοποταμία. Εκεί γνωρίζει τον Σελίμ Αχμέτ, γνωστό με το παρατσούκλι “Νταχούμ”, έναν δεκαπεντάχρονο νεαρό με όμορφο πρόσωπο και αθλητική κορμοστασιά. Του μαθαίνει γραφή και ανάγνωση και σε αντάλλαγμα ο Νταχούμ τον μυεί στην αραβική γλώσσα. Ο Λόρενς τον χρησιμοποιεί ως μοντέλο για να λαξέψει ένα γυμνό άγαλμα, και προκαλεί μεγάλο σκάνδαλο το καλοκαίρι του 1913 όταν τον παίρνει μαζί του στην Αγγλία. Ο Νταχούμ θα πεθάνει στην πατρίδα του τρία χρόνια αργότερα από τύφο και ο Λόρενς δεν θα μπορέσει να παρηγορηθεί ποτέ για την απώλεια.

Όταν ξεσπάει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ο Λόρενς είναι τοποθετημένος στη χαρτογραφική υπηρεσία του βρετανικού στρατού στην Αίγυπτο. Χάρη στην εξοικείωση του με τις αραβικές φυλές, αναλαμβάνει το ρόλο του μυστικού πράκτορα και πείθει τους άραβες να εξεγερθούν εναντίον των οθωμανών που ήταν σύμμαχοι των γερμανών στον πόλεμο. Στο βιβλίο του περιγράφει τις ομοφυλοφιλικές εμπειρίες των φαντάρων στην έρημο:

“Το εμπόριο σάρκας σε αυτά τα μέρη, εκτός από απεχθές, είναι τόσο ανεπαρκές που οι νεαροί μας άρχισαν να ικανοποιούν τις ανάγκες τους χρησιμοποιώντας τα καθαρά σώματα των συμπολεμιστών τους – μια ψυχρή παρηγοριά που έμοιαζε αγνή σε σύγκριση με τις κοινές γυναίκες που μας ήταν διαθέσιμες. Πολλοί δικαιολογούν αυτή τη στείρα διαδικασία και ορκίζονται ότι οι σύντροφοι που έτρεμαν σύγκορμοι ανάμεσα στους αμμόλοφους με τα μέλη τους παραδομένα στον απόλυτο εναγκαλισμό, ζούσαν στα σκοτεινά έναν αισθησιασμό αντίστοιχο του πνευματικού πάθους που έκαιγε το μυαλό και τις ψυχές μας.”

Στα χνάρια του μεγάλου συμπατριώτη του λόρδου Βύρωνα που πολέμησε στο πλευρό των ελλήνων έναν αιώνα νωρίτερα, ο Λόρενς κερδίζει την εμπιστοσύνη του εμίρη Φαϊζάλ, οργανώνει το στρατό του, και σε μια εκπληκτική επιχείρηση οι άραβες καταλαμβάνουν το στρατηγικό λιμάνι της Άκαμπα. Λίγους μήνες αργότερα θα αιχμαλωτιστεί από τους τούρκους κατά τη διάρκεια μιας κατασκοπευτικής επιχείρησης στην Νταράα, κοντά στα σύνορα της Συρίας με την Ιορδανία. Αφού τον υποβάλλουν σε βασανιστήρια, ο τούρκος αξιωματικός και οι στρατιώτες του τον βιάζουν ομαδικά, κλασική μέθοδος των οθωμανών για να σπάσουν το ηθικό των αξιωματικών του εχθρού…

Πολλοί θυμούνται την περίφημη σκηνή της μαστίγωσης από τους τούρκους στην  κλασική ταινία του 1962 με τον Πίτερ Ο Τουλ και τον Ομάρ Σαρίφ. Η ταινία αρκείται μόνο να υπονοήσει τι ακολούθησε, όμως ο ίδιος ο Λόρενς δεν έκρυψε τη φριχτή εμπειρία της ταπείνωσής του, γράφοντας στα απομνημονεύματά του: “Εκείνη τη νύχτα στην Νταράα το κάστρο της προσωπικής μου αξιοπρέπειας αλώθηκε για πάντα.”  Ο βιασμός που υπέστη σε συνδυασμό με την πουριτανική αγωγή στην οποία τον είχε υποβάλλει η μητέρα του, έβγαλαν στην επιφάνεια τις σαδομαζοχιστικές του τάσεις. Έφτασε στο σημείο να θεωρεί ότι μόνο ο πόνος μπορεί να εξαγνίσει την αμαρτία της σεξουαλικής πράξης και δεν έβρισκε την ηδονή παρά μόνο μέσα από το ξύλο και τη μαστίγωση.

Δεν ήταν μόνο η απώλεια του αγαπημένου του και το προσωπικό του μαρτύριο κατά τη διάρκεια της σύντομης αιχμαλωσίας του που μετέτρεψαν τον Λόρενς από ιδεαλιστή και ρομαντικό πολεμιστή σε έναν κυνικό οπαδό του πόνου και της ταπείνωσης. Η προδοσία των αράβων από τους άγγλους είναι το τελειωτικό χτύπημα που θα τον κάνει να αισθανθεί αποστροφή για την ίδια του την πατρίδα: Αφού μπαίνει νικητής στη Δαμασκό, επικεφαλής των στρατευμάτων του Φαϊζάλ, ο άνθρωπος που ο τύπος αποκαλεί “Βασιλιά των Αράβων” θα συνοδεύσει τον εμίρη στη διάσκεψη των Βερσαλλιών το 1918. Εκεί οι βρετανοί όχι μόνο θα διαψεύσουν τις ελπίδες των αράβων για ανεξαρτησία, αλλά θα προσφέρουν στους γάλλους τη Συρία ως προτεκτοράτο, σε αντάλλαγμα για το δικό τους προτεκτοράτο στην Αίγυπτο…

Αηδιασμένος, ο Λόρενς παραιτείται από τον βαθμό του συνταγματάρχη και αφιερώνεται στη συγγραφή των απομνημονευμάτων του. Για να μην ντροπιαστεί στα μάτια των αράβων συντρόφων του, αρνείται κάθε παράσημο από τον βασιλιά της Αγγλίας. Παραμένει στη Βασιλική Αεροπορία ως απλός σμηνίτης μέχρι τον θάνατό του, το 1935, σε ένα “περίεργο” δυστύχημα πάνω στη μηχανή  που κάποιοι αποδίδουν στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες.

Θα αφιερώσει το βιβλίο στον “Σ.Α”,  αρχικά του νεαρού άραβα που πέθανε πριν  προλάβει να δει την πατρίδα του ελεύθερη: “Σε αγάπησα και γι’ αυτό ξεσήκωσα μια ανθρώπινη πλημμύρα για να σου χαρίσω την ελευθερία. Κουρασμένος από τις περιπλανήσεις, ο έρωτας βρήκε ψηλαφώντας το κορμί σου, την τόσο σύντομη λεία μου, πριν  το χωμάτινο μνήμα σου την αρπάξει από μένα…Το πιο ισχυρό κίνητρο για να αποφασίσω να δράσω ήταν τόσο προσωπικό που δεν το έχω αναφέρει στο βιβλίο μου. Ζούσε εντός μου κάθε ώρα και στιγμή, κι όμως πέθανε νωρίς, πριν πάρουμε τη Δαμασκό.”

Aπό το “Λεξικό των διάσημων ομοφυλόφιλων και αμφιφυλόφιλων” του Μισέλ Λαριβιέρ, εκδόσεις Delétraz, Παρίσι 1997

Διαβάστε επίσης:
Λουκίνο Βισκόντι: Πρίγκιπας και καταραμένος
Ο πιο μεγάλος έλληνας: Αλέξανδρος και ομοφυλοφιλία
Τσαϊκόφσκι: Η μέρα που πέθανε η μουσική
Αντρικοί έρωτες στην Τουρκοκρατία
Οι δύο έρωτες του Λεονάρντο ντα Βίντσι
Ο μεγάλος έρωτας του Σοπέν
Τα μυστικά ταξίδια του Ιούλιου Βερν

ΣΕΞ ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΟΧΩΡΟ: ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ

O Mike Albo είναι ένας συγγραφές που ζει στη Νέα Υόρκη. Πρόσφατα δημοσίευσε ένα αρκετά ενδιαφέρον (και μακροσκελές) κείμενο για τον έρωτα και το σεξ στην εποχή του κυβερνοχώρου. Παρακάτω έχω μεταφράσει μόνο μερικά αποσπάσματα, αλλά εδώ μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο στα αγγλικά.

“Στο στέκι των χίπστερ της γειτονιάς μου μια παρέα ετεροφυλόφιλων νεαρών στο διπλανό τραπέζι  μιλάνε για μια καινούρια εφαρμογή για κινητά που τους βοηθάει να αναζητήσουν ερωτικές παρτενέρ  στη γύρω περιοχή, δείχνοντας φωτογραφίες και εντοπίζοντας πόσο μακριά βρίσκονται μέσω GPS. “Να κοίτα αυτήν. Βρεθήκαμε την περασμένη εβδομάδα! Είναι μόλις 100 μέτρα από δω!” Έχουν μαζευτεί όλοι και κοιτάνε την οθόνη του κινητού τρέμοντας από ενθουσιασμό για την καινούρια εποχή ερωτικής ευκολίας και αφθονίας που ξαφνικά ανοίγεται μπροστά τους. Τους κοιτάω από το τραπέζι μου  και δεν αντέχω να μη χαμογελάσω συγκαταβατικά με το ύφος του έμπειρου, θαλασσοδαρμένου καπετάνιου. Για ακόμα μια φορά οι γκέι υπήρξαν πρωτοπόροι.

Πίσω στο 2002 ήμουν ήδη αρκετά αργοπορημένος όταν απέκτησα  επιτέλους το κουράγιο (και την κατάλληλη γρήγορη σύνδεση) να φτιάξω για πρώτη φορά ένα προφίλ σε ιστοσελίδα ερωτικών γνωριμιών. Πολύ πριν τα έξυπνα κινητά, την εποχή που οι ετεροφυλόφιλοι ακόμα ξεκινούσαν διστακτικά να αναζητούν το άλλο τους μισό σε sites ηλεκτρονικού προξενιού, οι γκέι χρησιμοποιούσαν ήδη το ίντερνετ για να κανονίζουν γρήγορες σεξουαλικές συνευρέσεις. Ένας φίλος μου σύστησε κάποιο site και έφτιαξα εκεί ένα προφίλ το οποίο αποδείχθηκε υπερβολικά φιλικό και  “φλύαρο” για τα δεδομένα της συγκεκριμένης ιστοσελίδας με αποτέλεσμα να το ξαναγράψω αρκετές φορές (κατάλαβα ότι είναι καλύτερο να μπαίνεις κατευθείαν στο ψητό με φράσεις όπως “να περνάμε καλά”, “άντρας για άντρα”, “ψάχνω για φάση” κτλ)

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι πόσο τρακ είχα νιώσει. Μόλις ανέβηκε η φωτογραφία είχα το συναίσθημα ότι έκανα κάτι πονηρό, μια “αταξία”, όπως φαντάζομαι συμβαίνει με όλους όσοι βγάζουν για πρώτη φορά τις σεξουαλικές τους επιθυμίες στο κλαρί του λαμπερού, δυσδιάστατου, ημι-δημόσιου, ημι-ιδιωτικού χώρου που είναι το διαδίκτυο. Την πρώτη φορά που πατάς το send σε καταλαμβάνει ένας ψιλο-πανικός καθώς σκέφτεσαι αυτό είναι κάτι μπορεί να μετανιώσεις  ακριβά – αλλά την ίδια στιγμή ψήνεσαι να το δοκιμάσεις γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν παύεις να είσαι ξαναμμένος.

Εκείνες οι πρώτες μέρες στο ίντερνετ θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου. Ζούσα ξανά την εφηβεία, μόνο που οι επιθυμίες μου αντί να γίνονται ένα με το σώμα μου, γίνονταν ένα με τα κυκλώματα του υπολογιστή. Ξεκίνησα από αρχάριος (“πόσο σέξι είναι αυτός ο τύπος με το μποξεράκι!”), στην πορεία έγινα πιο υποψιασμένος (“με αυτή η στάση και το χαμηλό φωτισμό μάλλον προσπαθεί να κρύψει την κοιλίτσα του”) και κατέληξα κυνικός παντογνώστης (“σιγά μην είναι δικοί σου αυτοί οι κοιλιακοί ψυχάκια!”). Η εκπαίδευσή μου στα σεξουαλικά μυστικά του κυβερνοχώρου ολοκληρώθηκε σε χρόνο μηδέν, αν σκεφτεί κανείς ότι μου πήρε 15 χρόνια για να καταλάβω ότι δεν περνάω καλά στα γκέι κλαμπ της μόδας όπου κάθεσαι και ακούς για ώρες τα ίδια, πανομοιότυπα μπιτάκια. Υπό κανονικές συνθήκες είμαι πολύ αργός μαθητής.

Η ψηφιοποίηση της σεξουαλικής μου ζωής έχει υπάρξει μια διασκεδαστική, απαίσια, σέξι και κάποιες φορές ταπεινωτική υπόθεση, αλλά πάνω από όλα υπήρξε μια εξαιρετική εκπαίδευση για τι σημαίνει να είναι κάποιος ανθρώπινο ον σήμερα. Ή τουλάχιστον πως σιγά-σιγά τα ανθρώπινα όντα χάνουν κάποιες από τις ανθρώπινες ιδιότητές τους. Όλες οι σκέψεις μου γύρω από το ίντερνετ και τη σεξουαλικότητα μπορούν να χωρέσουν σε δύο ερωτήσεις. Η πρώτη είναι: πόσο μας βλάπτει σαν ανθρώπους η σύγχρονη υπερ-συνδεδεμένη, ψηφιακή ζωή μας; Μας έχει αλλάξει τόσο που έχουμε πάψει πλέον να αναζητάμε τα πιο απλά πράγματα όπως η αγάπη και η οικογένεια; Και η δεύτερη: είναι οι επιθυμίες μας οι ίδιες που ήταν πάντα, αβυσσαλέες, ανεξέλεγκτες, απαράλλακτες στο  χρόνο, ανεξάρτητα από τα μέσα επικοινωνίας και τις ευκολίες που έχουμε στη διάθεσή μας; Είμαι το ίδιο αδηφάγος σεξουαλικά με όλους τους άντρες που έζησαν πριν από μένα;

…Προσπαθώντας να πάρω μια απάντηση, μίλησα με έναν άντρα που έζησε τη Νέα Υόρκη στη “χρυσή δεκαετία” του ‘70, όταν οι άντρες έκαναν σεξ κυριολεκτικά παντού. Εκείνο τον καιρό είχε σχέση, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να απολαμβάνει τη σεξουαλική ελευθερία που του πρόσφερε η πόλη. Περιγράφει τους ομοφυλόφιλους εκείνης της περιόδου σαν μια φυλή: “είμαστε γύρω στα 500 άτομα και 200 παραπάνω ερχόντουσαν το σαββατοκύριακο”. Ακούω τέτοιες ιστορίες συχνά από γκέι φίλους μεγαλύτερης ηλικίας που πέρασαν τον τρόμο του Aids και επέζησαν για να τα θυμούνται. Όπως το διηγούνται οι ίδιοι, εκείνη την εποχή το σεξ ήταν παντού και το ψωνιστήρι έδινε κι έπαιρνε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Θυμούνται τα “κλασικά” στέκια: τις αποβάθρες, πίσω από τα φορτηγά στη 14η οδό, το υπόγειο του Spike, ένα γκέι μπαρ στο Ουέστ Σάιντ. Μια φίλη μου θυμάται το συγκάτοικό της Ντέιβιντ που πέθανε το 1994: “Μου έλεγε ότι θα πεταχτεί να πάρει γάλα και γύρναγε έξι ώρες αργότερα. Είχε κάνει σεξ σε ολόκληρη την πόλη!” Ο άντρας που μου δίνει συνέντευξη συνοψίζει την εποχή: “Το σεξ για μας δεν ήταν κάτι προσωπικό. Ήταν μια συλλογική εμπειρία”.

Τον καιρό εκείνο η πόλη έμοιαζε με μια τεράστια κυψέλη ερεθισμένων αντρών που διέσχιζαν και συναντιόντουσαν ξανά και ξανά στα ίδια σοκάκια αναζητώντας την απόλαυση. Η αίσθηση  του άγνωστου και της περιπέτειας μπορεί να φαίνεται περισσότερο ελκυστική και παιχνιδιάρικη σε σχέση με το σημερινό ψηφιακό κόσμο, κατά βάση όμως δεν είναι και πολύ διαφορετική. Τότε οι δρόμοι της πόλης έπαιζαν τον ίδιο ρόλο που παίζουν σήμερα τα καλώδια του ίντερνετ.

Αναρωτιέμαι αν οι άντρες που έζησαν τη “χρυσή εποχή” της δεκαετίας του ‘70 είχαν τις ίδιες άσχημες εμπειρίες που ζούμε σήμερα; Αντιμετώπιζαν  κι αυτοί την ανασφάλεια, τη ζήλια, την κακία και το ρατσισμό που βλέπουμε σήμερα να “φωνάζουν” μέσα από τα προφίλ ηλεκτρονικών γνωριμιών; Αντιμετώπιζαν κι αυτοί την απόρριψη; Ρωτάω τον άντρα που μου δίνει συνέντευξη αν ερωτεύτηκε ποτέ χωρίς ανταπόκριση. Με κοίταξε ήρεμα και μου απάντησε: “Το σεξ ήταν μια συλλογική εμπειρία τότε. Δεν υπήρχαν πολλά ζευγάρια.” Με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσο καλά σχεδιασμένο κι αν είναι το διαδίκτυο για να σου προσφέρει απλόχερα το σεξ και τον έρωτα, είναι το ίδιο καλά σχεδιασμένο για  να σου σερβίρει την απόρριψη.

Κάτι μοιάζει να έχει αλλάξει από τότε που το σεξ ήταν μια συλλογική εμπειρία απελευθέρωσης. Είναι δύσκολο να το διατυπώσει κανείς χωρίς να ακουστεί απαράδεκτα ξεπερασμένος, αλλά μου δίνεται η αίσθηση ότι το σεξ έχει μετατραπεί σε κλειστό σύστημα. Και όπως σε κάθε κλειστό σύστημα, τα πάντα μετατρέπονται σε κωδικούς ακατανόητους για όσους βρίσκονται εκτός συστήματος, μέχρι να έρθει η στιγμή που όλοι αυτοί οι κωδικοί αρχίζουν να σου φαίνονται τόσο αυτονόητοι που παύεις πλέον να συνειδητοποιείς ότι έχεις γίνει κι εσύ ο ίδιος  κομμάτι αυτού του συστήματος.

…Τσεκάρω συνέχεια τα διάφορα προφίλ μου, ελπίζοντας ότι θα βρω κάποιον καινούριο και βέβαια πάντα υπάρχει κάποιος καινούριος. Στέλνω μηνύματα και ίχνη τσεκάροντας ταυτόχρονα τα μηνύματα που έχουν έρθει στα εισερχόμενά μου, τα αιτήματα φιλίας και τις προσκλήσεις που φτάνουν μέσω Facebook. Ο Μάικλ, που δεν ξέρω για ποιο λόγο χάνω το χρόνο μου μαζί του, μου λέει ότι συνέβη κάτι απρόοπτο και πρέπει να συναντήσει ένα φίλο απόψε. Ο Νταγκ ο σερβιτόρος μου υπόσχεται πως θα τηλεφωνήσει. Ο Κάρλος μου λέει την Τρίτη ότι είμαι πολύ σέξι και θα κανονίσουμε να βρεθούμε την Πέμπτη αλλά πήγε Κυριακή και ακόμα δεν έχει επικοινωνήσει. Ο Μπράιαν δεν έβρισκε τα μηνύματά μου – μάλλον βρέθηκαν στον κάδο με τα ανεπιθύμητα.

Ο άλλος Μπράιαν μου έστειλε μήνυμα πως με είδε στο δρόμο. Του απαντάω “πως είσαι” αλλά δεν  στέλνει άλλο μήνυμα. Ο Μάθιου ο σοβαρός καθηγητής με τον οποίο βγαίνω για σοβαρά “ραντεβού γνωριμίας” χωρίς σεξ, μου λέει ότι πνίγεται. Το mail-box μου είναι γεμάτο με προσφορές για δωρεάν τσόντα και κάποιος  Bigmasculineman μου στέλνει μήνυμα . Στο προφίλ του γράφει “γουστάρω τα ειλικρινή άτομα και μου έχουν πει ότι μοιάζω με τον Μπραντ Πιτ”. Στο Facebook ένας τύπος  γεμάτος με σέξι τατουάζ ονόματι Τζέικ έχει ανεβάσει 400 φωτογραφίες όπου ποζάρει στις παραλίες της Ίμπιζα, ταξινομημένες ανάλογα με την ώρα της ημέρας, τον καιρό και τη διάθεσή του. Κάθε δυο εβδομάδες μου στέλνει κι από ένα μήνυμα για να βεβαιωθεί ότι είμαι εκεί. Εδώ είμαι Τζέικ, δεν έχω πάει πουθενά.

Είμαι ποτέ πραγματικά μόνος μου; Μοιάζει σαν η τεράστια λαχτάρα μου για ανθρώπινη επαφή να έχει απλωθεί σαν πλαστελίνη σε ένα λεπτό στρώμα σαρκικού πόθου, ενώ εγώ συνεχίζω να ψάχνω για εκείνο το φρέσκο συναίσθημα που θα με συνταράξει και που θυμάμαι να έζησα για τελευταία φορά το 1998…Συνεχίζω να λαχταράω κάτι βαρύ, μια  συναισθηματική άγκυρα που να μπορώ να ρίξω μέσα στον αχανή ψηφιακό ωκεανό. Ίσως όλα αυτά να είναι τελικά εντελώς παρωχημένα. Ίσως πρέπει απλά να αγκαλιάσω τη ρομποτική πλευρά μου και να αφεθώ πάλι στα γνώριμα δίχτυα της ψηφιακής αράχνης.

…Συχνά έχω την αίσθηση ότι η επιθυμία μου γίνεται αντικείμενο κερδοσκοπίας και χωρίς να παίρνω ποσοστό από τα κέρδη. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι η συνεχής αναζήτηση.  Πατάμε το κουμπί του refresh συνέχεια αναζητώντας καινούρια αποτελέσματα και οι δυνάμεις της αγοράς έχουν κάθε λόγο να μας κρατάνε μέσα σε αυτό το φαύλο κύκλο. Όσο και να ψάξεις, το αίσθημα του ανικανοποίητου συνεχίζει να αιωρείται  πάνω από το κεφάλι σου. Μπορεί να αναζητάς κάτι σταθερό, αλλά είναι δύσκολο να πιαστείς από οτιδήποτε όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν από το ένα προφίλ στο άλλο σαν να γυρίζουν τις σελίδες ενός περιοδικού. Μπορεί να συνεχίζεις να τρέχεις μέσα στον τροχό σαν το χάμστερ νομίζοντας ότι αυτό θέλεις, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που ζητάς είναι λίγη τρυφερότητα, λίγη αγάπη ή απλά έναν καλό οργασμό για να συνεχίσεις τη μέρα σου.

…Θέλω πραγματικά να πιστέψω στην υπόσχεση της εποχής μας ότι η τεχνολογία μπορεί να συνδέσει την ανθρωπότητα. Θέλω να πιστέψω ότι η διαδραστικότητα μπορεί να μας συμφιλιώσει με το σεξουαλικό μας εαυτό ώστε να μη χρειάζεται να ντρεπόμαστε για αυτά που νιώθουμε. Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου όλοι θα είμαστε γυμνοί στο Facebook.

Αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν θα συμβεί σύντομα. Οι επιθυμίες μας είναι και θα παραμείνουν κάτι πιο σκοτεινό. Είμαστε σεξουαλικά όντα και οι επιθυμίες μας βρίσκουν πάντα τον τρόπο να παίρνουν το σχήμα και να κατοικούν  μέσα στα δημιουργήματά μας, είτε αυτοί είναι οι δρόμοι μιας πόλης, είτε οι συνδέσεις του κυβερνοχώρου, είτε κάποιο καινούριο, περίεργο φετίχ που ξεκίνησε από την Ιαπωνία. Οι επιθυμίες μας υπήρξαν πάντα μια σκοτεινή και παθιασμένη υπόθεση και προς το παρόν έχουν βρει τον καλύτερο τρόπο για να εκφράζονται: μέσα από τα σκοτεινά τούνελ των ηλεκτρονικών μας μηνυμάτων.

…Αυτό που  πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου είναι ότι, όσο απολαυστικό κι αν είναι να ζεις τις επιθυμίες σου, το σεξ δεν είναι το μόνο πράγμα που αξίζει να κυνηγάει κανείς, ούτε είναι ένα προϊόν στο ράφι που το τσεκάρεις με ένα κλικάρισμα. Κάτω από όλη αυτή την αναζήτηση, κάτω από όλες αυτές τις πιθανές και απίθανες ευκαιρίες για συνάντηση, υπάρχει κάτι πιο βαθύ και σταθερό μέσα στον καθένα από μας. Η επιθυμία είναι ένας φακός που πρέπει να τον στρέψουμε μέσα μας και η αγάπη δεν θα πρέπει να μπαίνει στο ζύγι της καθημερινής συναλλαγής. Είναι κάτι μεγαλύτερο από τον καθένα μας και όλοι την αξίζουμε.

Γι’ αυτό προς το παρόν αποφάσισα να κλείσω όλα τα προφίλ μου και να κατεβάσω τον εαυτό μου από τα ράφια με τα περιοδικά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι απλά σηκώνω τα παντελόνια μου. Επιστρέφω στον κανονικό κόσμο με τον καθαρό αέρα του, τους δρόμους, τους ανθρώπους και τα στέκια του. Αν σηκώσετε για λίγο  τα μάτια σας  από την οθόνη του κινητού σας, μπορεί και να με δείτε εκεί – στον περιφρονημένο, συχνά μοναχικό, τρισδιάστατο κόσμο μας.”

Σχετικές αναρτήσεις:
Κράσαραν το Grindr οι ξαναμμένοι αθλητές του Λονδίνου;
Γιατί τόση αγένεια στα προφίλ γνωριμιών;

 

 

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ ΣΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ

Λέξεις και εκφράσεις εχθρικές ή προσβλητικές για τους ομοφυλόφιλους, έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια “πασατέμπο” στους κύκλους της (αγγλόφωνης αλλά όχι μόνο) νεολαίας ως συνώνυμα λέξεων όπως ο άχρηστος, ο άσχημος και ο αδύναμος. Θέλοντας να μετρήσουν το φαινόμενο αλλά και να δείξουν την έκταση που έχει πάρει ως “μόδα” στα κοινωνικά δίκτυα, ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα στον Καναδά έφτιαξαν την ιστοσελίδα ΝοHomophobes.com  η οποία παρακολουθεί, σε πραγματικό χρόνο, πόσες φορές εμφανίζονται οι συγκεκριμένες λέξεις στα μηνύματα που δημοσιεύουν οι χρήστες του Twitter.

Στο πάνω μέρος της σελίδας υπάρχει ένας μετρητής που δείχνει πόσες φορές εμφανίστηκαν την τελευταία μέρα, εβδομάδα κτλ, λέξεις όπως Faggot (για τους άντρες ομοφυλόφιλους), Dyke (για τις λεσβίες), No Homo (έκφραση που έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής από καλλιτέχνες της ραπ και hip-hop σκηνής) και So Gay (αγαπημένη των μαθητών στα σχολεία όποτε θέλουν να μειώσουν κάποιον). Μόνο τη χτεσινή μέρα βλέπουμε π.χ. ότι η λέξη faggot εμφανίστηκε ούτε λίγο, ούτε πολύ 24 χιλιάδες φορές…

Τους τελευταίους τρεις μήνες έχει εμφανιστεί κάτι λιγότερο από τρία εκατομμύρια φορές…

Και σαν να μην έφταναν τα νούμερα που κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα, κάτω από το μετρητή βλέπουμε να εμφανίζονται  -σε πραγματικό χρόνο πάντα- όλα τα μηνύματα χρηστών του Twitter που περιλαμβάνουν τις επίμαχες  λέξεις: Ένας πραγματικός καταιγισμός ανοησίας και κακεντρέχειας που δεν μπορεί παρά να προκαλεί κατάθλιψη. Οι δημιουργοί της ιστοσελίδας γράφουν ότι “πολλές φορές οι ομοφοβικές εκφράσεις δεν έχουν σκοπό να πληγώσουν κάποιον, αλλά πόσες φορές τις χρησιμοποιούμε χωρίς να σκεφτόμαστε;”  Ακόμα όμως κι αν λάβουμε υπόψη τη νεανική απερισκεψία, μηνύματα όπως αυτά σίγουρα πρέπει να προκαλέσουν προβληματισμό:

Ακόμα πιο καταθλιπτικό είναι το πόσο διαδεδομένη είναι η χρήση κοσμητικών επιθέτων τύπου “faggot” και “so gay” από τις νεαρές κοπέλες που επικοινωνούν μέσω Twitter. Όσο για την Ελλάδα, όλοι ξέρουμε ότι οι αντίστοιχες λέξεις χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά σε κάθε ευκαιρία για να δηλώσουν απαξία στον καθημερινό λόγο ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και μορφωτικού επιπέδου.  Πάντως η  αποτύπωσή τους στο γραπτό λόγο φαίνεται ότι παραμένει ακόμα “ταμπού”, γεγονός που υποδηλώνει ότι η συνήθης υπεράσπιση τέτοιων συμπεριφορών από διάφορους καλοθελητές (“είναι αθώες εκφράσεις που έχουν διαδοθεί στην καθομιλουμένη”, “δεν έχουν ρατσιστική πρόθεση” κτλ) είναι μάλλον υποκριτική. Πρόκειται πάντως για ένα ταμπού που σιγά-σιγά αρχίζει να ξεπερνιέται, ιδιαίτερα σε μέσα που είναι  δημοφιλή στις νεαρότερες ηλικίες όπως το Facebook….

Σχετικές αναρτήσεις:
Ο Αντώνης Κανάκης και η βία της γελοιοποίησης
Από τους “queer” με αγάπη: Ομοφοβικά συνθήματα στο Γκάζι

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΙΝΑΙ ΓΚΕΪ

Είναι ένας από τους ελάχιστους ανοιχτά ομοφυλόφιλους πολιτικούς της Ιταλίας, η διπλωματική του εργασία είχε θέμα  το έργο του Παζολίνι και είναι μέλος της ακτιβιστικής οργάνωσης Arcigay.  Παρόλα αυτά εκλέγεται εδώ και  χρόνια  περιφερειάρχης της Απουλίας στον συντηρητικό ιταλικό νότο.  Κομμουνιστής που έμεινε πιστός στον Μαρξ όταν το κάποτε κραταιό κομμουνιστικό κόμμα της Ιταλίας άλλαξε το όνομά του,   δηλώνει ταυτόχρονα  και πιστός καθολικός επιμένοντας ότι “για έναν κομμουνιστή σαν κι εμένα το σημαντικότερο βιβλίο είναι η Βίβλος”. Σταυροφόρος κατά της Μαφίας, ορκισμένος εχθρός του Μπερλουσκόνι αλλά και υπέρμαχος του περιβάλλοντος που κατάφερε να κάνει την Απουλία εθνική πρωταθλήτρια στην παραγωγή πράσινης ενέργειας. Πέρα και πάνω από όλα αυτά ο 54χρονος Νίκι Βέντολα θεωρείται ένας από τους πλέον χαρισματικούς πολιτικούς της Ιταλίας – σε βαθμό που ο τύπος τον αποκαλεί “ο ιταλός Ομπάμα”. Και σε λίγους μήνες ίσως να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της.

Με τον αντισυμβατικό λόγο του ο Βέντολα κατόρθωσε να τραβήξει επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας για πρώτη φορά το 2005, όταν κατάφερε να εκλεγεί περιφερειάρχης τη στιγμή που οι πάντες τον είχαν ξεγράψει ως “ακραίο” κομμουνιστή και ομοφυλόφιλο. Από τότε είναι επικεφαλής μιας περιφέρειας με τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους, γνωστής για τα λιμάνια της Αδριατικής όπως το Μπάρι και το Μπρίντιζι. Δεν πτοείται από τα ομοφοβικά “καλαμπούρια” των ιταλών κωμικών σε βάρος του αλλά ούτε και από τις αντίστοιχες δηλώσεις συναδέλφων του, όπως ένας αντιδήμαρχος που τον αποκάλεσε “δεσποινίδα” και “ανώμαλο” πριν αναγκαστεί να υποβάλλει την παραίτησή του. Πριν από τρία χρόνια ο Βέντολα ίδρυσε το “Κόμμα της Αριστεράς και της Οικολογίας” που αποτελεί συνένωση μικρότερων σχηματισμών. Αυτή τη στιγμή οι δημοσκοπήσεις τους δίνουν ένα ποσοστό της τάξης του 6%.

Όμως οι φιλοδοξίες του, αλλά και η προσωπική του δημοτικότητα σε μία χώρα που έχει απαυδήσει με τους πιο “συμβατικούς” πολιτικούς, δεν περιορίζονται σε αυτά τα μονοψήφια ποσοστά. Τον περασμένο Ιούλιο δήλωσε και επίσημα ότι κατεβαίνει  υποψήφιος στις προκριματικές εκλογές που θα αναδείξουν τον υποψήφιο πρωθυπουργό της Κεντροαριστεράς για τις επόμενες εκλογές που θα διεξαχθούν τον Απρίλιο του 2013. Αντίπαλός του ο πρώην υπουργός Πιερ-Λουίτζι Μπερσάνι, αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος που συγκεντρώνει ποσοστά γύρω στο 25%. Παρόλα αυτά οι υποστηρικτές του τολμούν να ελπίζουν ότι απέναντι σε έναν άχρωμο τεχνοκράτη, η “διαφορετική”  υποψηφιότητά του θα μπορέσει να κάνει τη μεγάλη ανατροπή.

Μαζί με τους υπόλοιπους ιταλούς, δικαιούνται να ελπίζουν και οι ομοφυλόφιλοι πολίτες της χώρας. Η Ιταλία παραμένει η μοναδική χώρα της δυτικής Ευρώπης όπου ο νόμος δεν παρέχει καμία αναγνώριση στα γκέι ζευγάρια, καθώς η προσπάθεια της κυβέρνησης Πρόντι να ψηφίσει ένα σύμφωνο συμβίωσης έπεσε στο κενό το 2008. Από τότε η ιταλική Βουλή έχει καταψηφίσει δυο φορές νομοσχέδια για την καταπολέμηση των ομοφοβικών επιθέσεων. Την περασμένη εβδομάδα, ο εκλεγμένος με την αριστερά δήμαρχος του Μιλάνου εγκαινίασε μια νέα ληξιαρχική πράξη μέσω της οποίας  τα γκέι ζευγάρια της πόλης μπορούν να αναγνωρίζονται ως οικογένεια. Είναι μόνο η αρχή και πολλοί περιμένουν να δουν αν έπεται συνέχεια.

 

Και για να διακρίνουμε τις …διαφορές ανάμεσα στην ιταλική και την ελληνική βερσιόν του Συ.Ριζ.Α, δείτε εδώ παλιότερο αφιέρωμα της εφημερίδας “Αυγή” στον Νίκι Βέντολα που περιλαμβάνει και εκτενή του συνέντευξη. Οι συντάκτες της “Αυγής” καταφέρνουν να μην αναφέρουν ούτε μία φορά σε ολόκληρο το κείμενο τις λέξεις “ομοφυλόφιλος” ή “γκέι”…

 

UPDATE 1.11.2012: Παρά την αθώωσή του από την κατηγορία της κατάχρησης εξουσίας με αφορμή την υπόθεση του διορισμού ενός γιατρού σε δημόσιο νοσοκομείο, οι τελευταίες μετρήσεις δεν φαίνεται να αφήνουν πολλά περιθώρια ελπίδας στον Βέντολα που πλέον κατατάσσεται τρίτος από τους πέντε υποψήφιους που διεκδικούν το χρίσμα του υποψήφιου πρωθυπουργού της κεντροαριστεράς. Οι προκριματικές εκλογές θα διεξαχθούν στις 25 Νοεμβρίου. Ο Βέντολα όμως δεν είναι πλέον μόνος στην ιταλική πολιτική σκηνή, αφού και στη συντηρητική Σικελία οι ψηφοφόροι επέλεξαν για περιφερειάρχη έναν ανοιχτά γκέι υποψήφιο: O Ροζάριο Κροτσέτα τους διαβεβαίωσε πάντως ότι θα απέχει από κάθε ερωτική δραστηριότητα όσο καιρό κατέχει το αξίωμα…

Σχετικές αναρτήσεις:

Ομο-φοβία α λα ιταλικά: Από τα λόγια στις πράξεις

Η Ρώμη μέσα από τα μάτια του γκέι ταξιδιώτη